Door de bomen het bos niet meer zien

Sarah is ernstig ziek en heeft weinig hoop op genezing. De tiener reist samen met haar vader naar Ecuador. Midden in de jungle ligt resort Kolibrie waar rijke gasten in alle rust en luxe kunnen verblijven. Sarah en Wim vallen behoorlijk uit de toon, maar Sarah is niet zomaar naar deze plek gekomen. Ondertussen loert er gevaar in de jungle en dreigt de situatie in een nachtmerrie te veranderen. Junglekoorts gaat uit van een interessant medisch probleem, een zogenaamde weesziekte. De farmaceutische wereld toont zijn meest meedogenloze kant en laat de jonge patiënte in de steek. Op naar het buitenland dan maar, denkt één van de hoofdpersonages, en dan nog wel meteen de wildernis in. De insteek van het boek heeft potentieel, zowel voor een thriller als een avonturenverhaal, al neigt het verhaal eerder naar het tweede.  

Schrijver Bruno Buteneers is met dit boek niet aan zijn debuut toe. Eerder bracht hij in eigen beheer reeds Weerklank en De Roofkunstenaar uit. Junglekoorts leest helaas eerder als een onvoldoende geredigeerde eersteling dan een stevige derde. De ideeën van de auteur zijn puik, maar hij wil te veel vertellen, waardoor hij de plot uit het oog verliest. Buteneers moet wat meer doortastend het gevreesde ‘kill your darlings’-principe toepassen, waarbij een auteur zijn eigen favoriete vondsten uit het verhaal schrijft, omdat ze het geheel niet ten goede komen. Het is een cliché, maar schrijven is schrappen en dat kan ruimte creëren voor diepgang. Zonder de grootste plotwendingen weg te geven, speelt het boek onder andere in op zeldzame ziekten, misbruik in de farmaceutische industrie, milieukwesties, gevaar uit de jungle, moord, wraak, onderlinge competitiviteit, computertechnologie,… .  

Elk personage heeft een eigen verhaal en achtergrond. Dat is prima, maar die verhalen worden te fragmentarisch gepresenteerd en blijven te oppervlakkig. Buteneers mag meer tijd nemen om zijn personages te ontwikkelen en een eigen stem te geven. Zo nu en dan is er een flashback in de plot geïntegreerd, die staat echter te geïsoleerd. Het is niet voldoende om even kort terug te blikken naar het verleden van een personage om betrokkenheid bij de lezer los te weken. Zeker niet wanneer hierna gewoon naar het volgende personage gesprongen wordt om dezelfde cirkel te doorlopen. Jammer, want in resort Kolibrie verblijven gasten waar zeker meer uit te halen valt en die een troef kunnen zijn om uitgebreid uit te spelen. Nu staan ze in elkaars schaduw en enkele zijn zelfs overbodig. Zo is er in de eerste hoofdstukken een verliefde, als clown uitgedoste student die even de revue passeert. Leuk bedacht, alleen verdwijnt hij helemaal uit beeld wanneer Wim en Sarah naar Ecuador vertrekken en draagt deze vreemde ingeving verder niets bij aan de ontwikkeling van de verhaallijn.  

Het avontuurlijke element weet de lezer gelukkig bij de les te houden en toont dat de setting van het verhaal wel werkt. De jungle zelf wordt boeiend beschreven en komt goed tot leven. De omgeving lost de verwachtingen die de mooie cover van het boek wekt wel in. Hier is het enthousiasme van de auteur voelbaar en ligt er zelfs even wat spanning op de loer.  

Op de allerlaatste pagina, in zijn dankwoord, refereert Buteneers aan Willem Frederik Hermans die zei dat er in een boek geen enkele mus zonder bedoeling van het dak mag vallen. Helaas gebeurt dat in Junglekoorts, ondanks de beloftevolle kiem, nog te veel.