Intrigerend seriepersonage versus wisselvallige verhaallijn

In een trein wordt het lichaam van een jonge vrouw gevonden. Ze blijkt een slachtoffer van drugsmokkel en haar reisgezel is verdwenen. Het wordt een race tegen de tijd om het slachtoffer terug te vinden. Tegelijkertijd wordt officier van justitie Jana Berzelius geconfronteerd met haar verleden. Wanneer dat verleden op het punt staat haar in te halen, ziet ze zichzelf gedwongen om af te rekenen met Danilo, de man die meer weet over haar dan haar lief is, voor de connectie tussen hem en het lichaam in de trein duidelijk wordt.

Narcotica van Emelie Schepp is het vervolg op Memento. Jana Berzelius staat opnieuw centraal en de lezer komt stilaan meer te weten over haar afkomst. Het verhaal wordt opgehangen aan de dood van een Noi en de zoektocht naar haar vriendin Pim. Helaas wordt deze verhaallijn slechts oppervlakkig uitgewerkt. Er blijven nogal wat losse eindjes over aan het eind en een uitgebreide achtergrond van de slachtoffers ontbreekt. De lezer moet het stellen met globale feiten. Het verhaal rond Jana krijgt wel de nodige aandacht. Jana is een impulsief en gedreven personage dat de aandacht van de lezer naar zich toetrekt. De grens tussen goed en kwaad is vaak vaag in haar geval, de nood die ze voelt om haar verleden te ontrafelen en het tegelijkertijd buiten de schijnwerpers te houden is dan weer erg concreet.

In het boek wordt er vaak van perspectief gewisseld, waardoor het verhaal boeiend blijft en vaart behoudt. De veelheid aan personages maakt het wel onmogelijk om iedereen de aandacht te geven die hij of zij verdient, maar het geeft de lezer de kans de dynamiek binnen het onderzoeksteam te leren kennen en er een eigen mening over te vormen. Het is een team vol tegenstellingen en hun privélevens spelen mee tijdens het onderzoeken van de misdaad. Schepp schrijft redelijk feitelijk, ze vergroot emoties niet al te hard uit, maar ze weet de omgeving en gebeurtenissen wel treffend te beschrijven. Hierdoor ziet de lezer alles duidelijk voor zich en is het gemakkelijk om mee te gaan in het verhaal.

Minpuntje is dat lezers die Memento niet gelezen hebben, het soms moeilijk zullen vinden om het verhaal voldoende te doorgronden. Schepp gaat ervan uit dat de lezers weet hebben van de gebeurtenissen in het eerste deel, waardoor het minder evident is om in de reeks te stappen met dit deel. Er wordt links en rechts wel gerefereerd aan de plot van Memento, maar het wordt nergens degelijk toegelicht, waardoor veel zaken giswerk blijven.

Narcotica werkt het verhaal van Jana verder uit en ze is een boeiend personage waar nog veel meer over te schrijven valt. Ze is een verfrissend karakter door haar achtergrond en de manier waarop ze de zaken aanpakt. Het einde van het boek laat dan ook voldoende ruimte voor een vervolg. Hopelijk vindt Emelie Schepp daar wel een nieuw evenwicht tussen de verhaallijn van Jana en de misdaad die het team voorgeschoteld krijgt.