De onvoorwaardelijke vriendschap van een super speurneus

Mevrouw Grootjans haalt op aanraden van haar dochter een hond uit het asiel. Haar oog valt meteen op het kortharige hondje met het ‘brilletje’ rond zijn ogen. Mevrouw Grootjans, die vroeger zelf dierenarts was, twijfelt geen seconde en neemt Spes mee naar huis. Zo wordt hij één van de bewoners van de Appelstraat in de Fruitwijk. Alles gaat goed tot mevrouw Grootjans valt en ze Spes niet meer kan uitlaten. Gelukkig komt haar kleinzoon Pim logeren en is oud-stagiaire Eva in de buurt om te helpen. Ook krijgt Spes een luikje in de deur, zodat hij zichzelf uit kan laten. Al snel wordt het olijke hondje maatjes met Jekker en een paar andere honden uit de buurt, maar hij stuit ook op Renner en Bijter in het park en die hebben het niet zo goed voor met Spes en zijn nieuwe vrienden. Daar komt nog bij dat Spes met zijn geweldige neus al snel op het spoor komt van minder frisse zaken.

In Spes schetst auteur Theo Meijer een beeld van het leven van een asielhondje dat een nieuwe kans krijgt als gezelschapsdier van een oude vrouw, maar tegelijkertijd ook op een eigenzinnige manier de buurt in trekt en kennismaakt met zijn omgeving. Het boek vertelt afwisselend vanuit het perspectief van Spes, mevrouw Grootjans en Eva.

Theo Meijer kwam op het idee voor het boek door het tv-programma Dog Whisperer waarin het gedrag van honden wordt uitgelegd en verbeterd. De auteur zet het gedrag van Spes dan ook uitgebreid in de kijker in het verhaal. De fragmenten door de ogen van het hondje zijn origineel en tegelijkertijd ook vrij waarheidsgetrouw. De auteur heeft duidelijk de tijd genomen om het gedrag van honden te bestuderen en te verwerken in het verhaal. Spes is een sociale en vrolijke hond met een moeilijk verleden en een uitstekend instinct.

Met de menselijke hoofdpersonages in het boek heeft Meijer zich naar de doelgroep (10+) toe misschien een beetje vergaloppeerd. Mevrouw Grootjans is aimabel, maar geen grootmoeder die zich mee laat slepen in grote avonturen. Eva is de emotionele, goede vriendin van mevrouw Grootjans. Ze heeft zo haar eigen zorgen en die hebben weinig te maken met de leefwereld van een kind. Hierdoor staan twee van de hoofdpersonages erg ver van de lezer af en is het moeilijker om voldoende voeling met het verhaal te krijgen. Het is bovendien de vraag in hoeverre de doelgroep behoefte heeft aan thema’s als stukgelopen verhoudingen tijdens de studietijd en de ontbrekende relatie tussen mevrouw Grootjans en haar zoon. Kleinzoon Pim zorgt ervoor dat de lezertjes toch een personage hebben waarmee ze zich kunnen identificeren, al speelt hij slechts een bijrol. Hij ontwikkelt een hechte vriendschap met Spes en houdt er een raar, maar vast herkenbaar, trekje op na: het verzamelen van vreemde dingen uit de natuur. Ook raak zijn de spanning die de activiteiten rond de ijskelder oproepen en de fragmentjes over dierenmishandeling.

Het boek is opgedeeld in vier delen die elk bestaan uit een aantal korte hoofdstukken van telkens een vijftal bladzijden. Er zijn geen illustraties, maar het is gemakkelijk voor de lezer om zich een beeld te vormen van de honden en mensen. De auteur heeft de elementen in het verhaal immers beeldend en toch krachtig beschreven. Het hondje Spes staat wel op de cover. Die voorkant is vrij sober gehouden en trekt net daarom de aandacht naar zich toe.

Theo Meijer schreef eerder Mijn vader is een dredhoofd, over de vader van Fanny en Hiske die mee moet doen aan een realityshow voor leerkrachten en onverwacht in een spannende situatie terechtkomt wanneer een zwerver de pastorij waar alles doorgaat binnendringt. Meijer werd voor dit boek in 2013 genomineerd voor de Hotze de Roosprijs, een prijs die jaarlijks aan een debuterende kinderboekenschrijver wordt uitgereikt.