Indrukwekkend boek met veel emoties

“Dat ik als meisje de behoefte voelde me op school uit te kleden, kwam niet doordat het er zo warm was. Het was bedoeld als provocatie. Het was iets lichamelijks. Ik wil dat ding niet dragen! Bovendien is het lelijk. Nee! En met de logica die kinderen eigen is: als het dan toch moet, zul je eens wat zien! Ik zal me wreken! Ik zal die grijze hoofddoek die te strak zit dragen, maar dan zul je eens wat zien. En velen zagen hem. Mijn kont.”
Deze passage geeft duidelijk de strekking weer van het boek van de Iraanse Abnousse Shalmani (1977).

Het boek is verdeeld in hoofdstukken die gaan over de opgroeiende Abnousse en haar familieleden en hoofdstukken die gaan over de volwassen Abnousse. De hoofdstukken in het boek verspringen van heden naar verleden en terug.

In eerste instantie dacht ik dat het een zwaar verhaal zou worden, maar Abnousse begint het eerste hoofdstuk al met veel humor. Sommige hoofdstukken lezen wel iets moeilijker, dat komt vooral doordat er vaak een geheel nieuw onderwerp aangesneden wordt, waardoor even geschakeld moet worden.

Het boek begint als Abnousse zes jaar oud is. Zij groeit op in Teheran in een atheïstisch gezin en heeft ervoor gekozen zo te blijven, maar zij merkt gedurende de jaren dat zij zich constant moet verdedigen. In Iran verzet zij zich tegen de ideeën van leider Khomeini. Als ze acht jaar is, vertrekken ze met het hele gezin naar Parijs. Ook hier moet zij zich blijven verdedigen betreffende haar Iraanse afkomst en de daarbij behorende gebruiken en cultuur. Zelfs toen Khomeini in 1989 overleed, zorgde dit nauwelijks voor veranderingen in Parijs.

Abnousse is een heel nieuwsgierig meisje en deelt de liefde voor lezen met haar vader.
Via diverse schrijvers en dichters komt ze uiteindelijk bij Sade. Door Sade besefte ze zich dat ze zich niet langer anders kon voordoen dan ze was. "Sade kan je moed geven daar waar slechts angst heerste". Abnousse blijft constant vechten voor haar vrijheid.

Abnousse wilde met schrijven de boel overhoop halen, kritisch denken en dingen ingrijpend veranderen. Dat is haar met dit boek zeker gelukt. In mijn ogen is er nog te veel onderdrukking in de wereld en ik hoop dat er in de toekomst nog veel meer meisjes zoals Abnousse mogen opgroeien.