Niets is wat het lijkt

Het boek speelt zich af in het voorbeeldige William Banting instituut waar schatrijke mensen een vol jaarsalaris neerleggen om alle overtollige kilo's kwijt te raken. Honger voert daar de boventoon. Dit verandert echter wanneer Hedwig het instituut binnenloopt met haar eetstoornis Anorexia. De gasten zijn geschokt door haar verschijning en walgen hiervan. Zoals Hedwig van de gasten walgt.

Zoals men van Renate Dorrestein gewend is, staat het boek vol prachtige zinnen. Mijn persoonlijke favoriet: De lijntjes rond haar ogen vallen in het niet bij de mentale winst van het ouder worden. Dat je ooit zo zeker van jezelf zult zijn, daar kun je als je jonger bent alleen maar van dromen.

Gaandeweg het boek kom je er echter achter dat de hoofdpersoon Nadine niet zo zeker van zichzelf is als dat zij je op het begin doet vermoeden. Er gebeuren een aantal opmerkelijke dingen waarbij ze bang is dit op te biechten aan haar 'perfecte' echtgenoot Derek. Derek is het toonbeeld van een perfecte en oprechte man. Ook hier geldt dat schijn bedriegt. Wanneer Derek voor zaken naar IJsland vertrekt, zul je zien dat ook in zijn perfecte facade breuken tevoorschijn komen. Hoe meer het boek vordert, hoe meer mijn sympathie voor Derek verdwijnt en voor Nadine verschijnt.

Zeven soorten honger is een fijn boek en leest makkelijk weg. Bij mij bracht het geen hevige emoties of spanning teweeg, maar desalniettemin heb ik elke dag met veel plezier het boek opgepakt.