Op de achterkant van het boek staat vermeld: "De beste thrillerauteur die ooit zijn pen op papier zette sinds Alistair MacLean." (Dit is een uitspraak van Stephen Coonts.)

Misschien dat dit predikaat opgaat voor de eerder verschenen boeken van Andy McNab, maar voor De sluipschutter vond ik deze titel absoluut niet van toepassing. Te veel eer!

Een inleiding van ongeveer 120 bladzijden waarin onder meer uit de doeken gedaan wordt hoe een bom in elkaar gezet is, hoe de hoofdpersoon, Nick Stone, in gevangenschap gehouden wordt en waarin op nog meer details ingegaan wordt. Op bladzijde 124 begint het dan eindelijk een beetje spannend te worden. Nick Stone ontmoet een van zijn vijanden in een donker oerwoud. Je denkt dan: zal het vanaf hier dan echt interessant en boeiend worden? Nee, dat bleek een verkeerde gedachte te zijn. Op langdradige manier (het beetje spanning duurde maar liefst acht bladzijden) wordt weer overgegaan op het tempo van de 'inleiding'.

Vanaf het moment dat een aanslag is gepleegd op drugscrimineel de zoon van drugscrimineel (bladzijde 233) begint het tempo, en hiermee de spanning, wat toe te nemen. Boeiender wordt het als de mannen van Charlie aan een achtervolging beginnen en als Nick Stone levens probeert te redden.

Het boek eindigt zoals het begon: tam. Als dit boek een graadmeter is voor het andere werk van Andy McNab dan hoeft het voor mij niet. De Donald Duck kan me dan meer boeien. Voor de moeite die de schrijver genomen heeft om een verhaal in elkaar te zetten toch nog twee sterren.