Lange beschrijvingen van huiselijk geluk en alledaagse dingen maken dat het verhaal maar niet op gang komt. Bovendien is het een boek zonder spanningsboog.

Het omslag van Suzanne Vermeer's debuutroman All-inclusive is wonderschoon. Twee helblonde jochies van een jaar of vijf zitten dicht tegen elkaar op het strand. Ze kijken uit over de zee. Het ene jongetje heeft zijn arm kameraadschappelijk om de nek van de ander geslagen. De zachte sepia-kleuren van de foto versterken de emotionele lading van de melancholieke beeltenis. Het is een foto die een ouderhart sneller doet slaan.

Dat geldt eveneens voor de inhoud van het boek. Jeroen en Chantal gaan met hun twee kinderen voor weinig geld op vakantie naar Turkije. Het all-inclusive systeem is een weldaad voor de portemonnee van het modale gezin. Tijdens de vakantie gebeurt er, deels door onoplettendheid van de ouders, iets vreselijks. De tweeling verdrinkt in het zwembad van het hotelcomplex. Niemand begrijpt hoe dat kon gebeuren, want de tienjarige jongetjes waren uitstekende zwemmers. Na een lang rouwproces besluiten Jeroen en Chantal naar Turkije terug te keren om de ware toedracht van het drama te ontraadselen.

All-inclusive is een boek dat het grote drama niet schuwt. In diverse hotelcomplexen in Europa en in de tropen blijken mensen op onnaspeurlijke wijze om het leven te komen. Suzanne Vermeer, het pseudoniem van een 38-jarige schrijfster woonachtig te Barcelona, probeert al in een vroeg stadium van het boek de reisbranche die het onverantwoordelijke all-inclusive systeem heeft bedacht, mede verantwoordelijk te stellen voor de dodelijke ongelukken. Uit kostenoverwegingen wordt op allerlei essentiële dingen bespaard, waardoor de gezondheid van de toeristen in gevaar komt. Deels heeft Vermeer gelijk, maar naar mijn idee bagatelliseert zij net iets te gemakkelijk de eigen verantwoordelijkheid van de gasten.

All-inclusive is een boek geschreven in meisjesboekentaal: (“Die Teun, toch, dachten ze gezamenlijk.” “Brrr,” verwoordde Jeroen haar gedachten.”). Lange beschrijvingen van huiselijk geluk en alledaagse dingen maken dat het verhaal maar niet op gang komt. Bovendien is het een boek zonder spanningsboog. Na de beschrijving van enkele dodelijke ongelukken, o.a.van de twee jongetjes, wordt een gigantisch deel van All-inclusive in beslag genomen door de tranentrekkende beschrijvingen van het rouwproces en de daarop volgende zenuwinzinking van Jeroen. Intens en integer, maar ver over de top. Dat er naast dit alles nog een belachelijk clichématige strijd tussen schoonmoeder en Chantal wordt uitgevochten, maakt het er allemaal niet beter op. Spannend wordt het nergens. Hooguit maken de laatste 10 pagina’s de lezer licht nieuwsgierig.

All-inclusive draagt ten onrechte het etiket ‘literaire thriller’. Het is een therapeutisch boek voor mensen met onverwerkt verdriet. Het is tevens een aanklacht tegen het all-inclusive reissysteem dat vergeleken wordt met Russische roulette. Niet ten onrechte, maar oude koek, uitgekauwd op de televisie. Het allermooiste blijft de cover. Daar kan ik langer naar kijken, dan naar de soap in het boek.