Lachen om lawaaipapegaai op drift

Steve Brown (1954) is de bekendste en meest curieuze lawaaipapegaai van Nederland.
De in Amerika geboren zakenman annex hasjhandelaar annex stukjesschrijver stond in de jaren 80 aan het hoofd van de controversiële coffeeshop The happy family, waarmee hij een vermogen verdiende. Volgens eigen zeggen keerde hij de wereld van de criminaliteit in 1992 de rug toe. Sinds geruime tijd schrijft hij columns over criminele activiteiten, zowel in de bovenwereld als in de onderwereld.
En criminele activiteiten, onrecht, leugens en bedrog ziet Steve Brown overal om zich heen. “De enige echte onafhankelijke misdaaddeskundige in Nederland” zoals hij zichzelf noemt, slaat wild om zich heen. Peter R. de Vries en John van den Heuvel zijn kijkcijferjunkies die liegen en bedriegen uitsluitend omwille van de kijkcijfers. Holleeder is een lafaard die qua moed niet in de schaduw kan staan van de door hem ontvoerde Freddie Heineken, Jort Kelder is een gillende relnicht, rechercheur c.q. misdaadauteur Simon de Waal is een corrupte smeris, topmanagers van banken worden door Steve bestempeld als topcriminelen die beschermd worden door justitie. Bankiers, en met name de Amerikaanse bankiers zijn elite-gangsters die zichzelf verrijken en de gewone mensen bestelen zonder kans te lopen op enige vorm van straf, want dat er klassenjustitie bestaat, toont Steve op de hem zo eigen wijze, onweerlegbaar aan. En dit is slechts een kleine greep uit de verbale stroom aantijgingen en in penozetaal vervatte minachtende opmerkingen.
Steven Brown is een slimme man, dat moet gezegd. Zijn enige probleem is zijn onkunde zich te beperken. Door als een gek tegen alles en iedereen tekeer te gaan, zal hij nooit serieus worden genomen. En dat is jammer, want er zit in veel van zijn schimp-columns meer waarheid dan men geneigd is te geloven. Natuurlijk zit er rechtsongelijkheid in het feit dat bankiers die miljarden verspelen en ongemeen grote risico’s hebben genomen met het geld van gewone mensen, zonder kleerscheuren wegkomen en vaak zelfs nog op hun post mogen lijven zitten. En dat terwijl de dakloze sloeber die een brood steelt om te overleven, een bekeuring tegemoet mag zien. Maar Steve Brown draaft ook door. In een column beschuldigt hij de “hoogmoedige” mediatycoon John de Mol van drugshandel in de jaren zeventig, in dienst van de Bruinsmaclan. Brown zegt getuigen te hebben (o.a. een discotheekportier) en stelt dat Johns wonderbaarlijke ontsnapping aan een faillissement als jonge tv-producent te danken is aan “een miljoentje zwart die erin is gepompt door de Bruinsmaclan”. Het zijn niet gestaafde vermoedens. In televisieland weet namelijk iedereen dat Willem van Kooten de reddende engel was in John’s moeilijke tijden.
Als een bontgekleurde lawaaipapegaai wiekt Steve Brown zich snaterend door de onderwereld (Amsterdam-noir), de politieke wereld (de extreem hebzuchtige Evelien Herfkens, de graaister met vervalst paspoort Hirshi Ali, de stand up comedian Geert Wilders), de wereld van de media en de wereld van de misdaadjournalistiek (Peter R.de Vries is een pr-man van de vrouwenhandel van Cor van Hout). Zonder aanzien des persoons hakt Steve Brown in op reputaties en fileert hen tot op het bot. Snedig, onverbloemd en uitermate humoristisch. Het enige nadeel is dat de geloofwaardigheid van de beweringen in zijn columns zwaar te lijden heeft onder het ongecontroleerd inhakken op alles en iedereen. Neemt niet weg dat de columns uiterst vermakelijk zijn. Wie een grote doos met korrels zout bij de hand heeft, zal menigmaal moeten lachen om de scherpe uitvallen van Steve Brown, de klokkenluider zonder klok, de wereldverbeteraar met een pakhuis boter op zijn hoofd. Maar leuk is het wel. Lachen gegarandeerd.