Milde melancholie en landelijke rust

Peter Temple (1949) verhuisde op zijn 31e van Zuid-Afrika naar Australië waar hij zich toelegde op het schrijven. Voor De gebroken kust won hij de Ned Kelly Award for Crime Fiction, de belangrijkste prijs voor misdaadliteratuur in Australië.

In De gebroken kust maken we kennis met Joe Cashin, ooit een belangrijk rechercheur moordzaken in de grote stad, maar na een beroepsongeluk overgeplaatst naar zijn landelijke geboortestreek, waar hij hoofd wordt van een piepklein politiebureau in Port Monro. Veel is er niet te beleven, maar als de invloedrijke 76-jarige Charles Bourgoyne zwaar mishandeld in zijn villa wordt aangetroffen, is het met de rust gedaan. De verdenking valt op enkele aboriginals. Een poging om hen aan te houden loopt uit op een bloedbad en ook de politiek bemoeit zich ermee. Wat volgt is een heftige confrontatie tussen een dorpsgemeenschap met een groot geheim en een man die juist zijn verleden probeert te vergeten.

Hoofdpersoon Joe Cashin is een prachtig gekarakteriseerde politieagent. Hij is licht kreupel, mag van zijn ex-geliefde zijn enige zoon van 9 jaar niet ontmoeten en is door het ongeluk behoorlijk labiel geworden. Cashin behandelt alledaagse zaken: een klacht over de boom van een buurman, de ongeoorloofde (maar vrijwillige) seksuele escapade van een minderjarig meisje, de klacht over een vernield bankje. Het is een rustig bestaan waarin de werkdagen voorbij glijden. Van oorsprong is Cashin goedmoedig en kalm. Zijn motto is: “Het duurt zolang het duurt.”

Dit motto lijkt voor alles en iedereen in dit boek te gelden. Peter Temple is net als Rennie Airth en Peter Robinson een absolute grootmeester in het beschrijven van het leven binnen een dorpsgemeenschap met al haar wonderlijke personages. Het is een kalme manier van leven die naadloos aansluit bij het landschap en het wisselen der seizoenen. Op een subtiele maar heldere manier schetst Temple de verhoudingen tussen de dorpelingen onderling. Met minieme aanduidingen stipt hij het racisme en de vooroordelen tegen de aboriginals aan. De publieke opinie, de tegenstellingen, de onderhuidse spanningen. Maar steeds blijft die prachtige, uiterst kalme, verteltrant van Temple het verhaal beheersen.

De natuur speelt een allesoverheersende rol in De gebroken kust. Op sfeervolle wijze beschrijft Temple de heuvels die schuil gaan in de ochtendmist, het stille en vochtige land, de smalle kronkelige paden omzoomd door populieren, dromerige koeien met ronde kaaklijn, wind die pijnbomen op de proef stelt en een ruwe kustlijn waar veel van Cashin’s herinneringen liggen. Met milde melancholie beschrijft Temple de mijmeringen van Cashin die terugdenkt aan zijn kindertijd toen zijn vader nog leefde. Zacht weemoedige flash backs, met veel inlevingsgevoel op papier gezet.

De gebroken kust is een prachtig boek waarin de menselijke waarde centraal wordt gesteld. Het is spannend, intens en rustgevend tegelijk. Sfeer, toon en taalgebruik zijn een eenheid. De gebroken kust is als een mooie melodie: pakkend, tijdloos en onvergetelijk. Een evergreen.