De lezer blijft buiten adem achter

David Baldacci is na zijn studies politicologie en rechtswetenschappen ruim negen jaar advocaat geweest. Een intelligente man die zijn boeken in en rond het politieke milieu laat afspelen en die daar duidelijke denkbeelden over heeft. Ook in zijn laatste politieke thriller De samenzwering geeft hij weer blijk van een uiterst kritisch oog voor de Amerikaanse politiek.

Tussen neus en lippen door hekelt Baldacci de hypocrisie van de inlichtingendiensten, de machtswellust van de president en andere mannen aan de top, de haast verplichte leugenachtigheid, de valse voorlichting, de enorme politieke blunders van Amerika in Irak, de clandestiene politieke gevangenen van de CIA op diverse plekken in de wereld, de onbetrouwbare berichtgeving van de Amerikaanse media. En zo kan ik nog even doorgaan.
Ik vind het prachtig dat een schrijver met zo veel invloed zo krachtig stelling neemt.

Gezien zijn politieke kleur is het niet verwonderlijk dat Baldacci sympathie heeft voor de recalcitrante regisseur Oliver Stone, die de president en zijn volgelingen in meerdere films volledig over de kling jaagt. In De samenzwering heet de hoofdpersoon dan ook niet geheel toevallig Oliver Stone.

In De samenzwering woont Oliver Stone, klusjesman en beroepsdemonstrant met het uiterlijk van een zwerver in een tent tegenover het Witte Huis. Met een verrekijker houdt hij de president dag en nacht in de gaten. Samen met drie wereldvreemde intellectuelen vormt hij de Camel Club, die regelmatig samenkomt om de laatste samenzweringstheorieën te bespreken. Zij weten dat de Amerikanen bedrogen worden en dat veel zaken in de doofpot verdwijnen. Zij willen de waarheid boven tafel krijgen. Tijdens een nachtelijke bijeenkomst op Roosevelt Island zijn de clubleden bij toeval getuige van de moord op een agent van de geheime dienst. Ze worden ontdekt, maar weten te ontsnappen. Oliver Stone besluit de moordenaars op te sporen. Zijn pad kruist dat van geheim agent Alex Ford die met de moordzaak belast is. De mannen ontdekken een complot dat niet alleen rampzalig zal zijn voor de verhouding tussen Amerika en de Arabische wereld, maar dat ook miljoenen mensenlevens zal kosten. Het spoor van verraad leidt rechtstreeks naar het Witte Huis. .

Baldacci is in De samenzwering heerlijk op dreef. Hij heeft een grote voorliefde voor cliffhangers. Een stijlkenmerk waar met name Amerikaans schrijvers en filmers het patent op lijken te hebben en waardoor een opeenstapeling van nieuwe spanningselementen wordt ingebouwd. Hoewel er veel moorden worden gepleegd en de actiescènes elkaar snel opvolgen, besteedt Baldacci tot mijn grote vreugde ook nu weer veel aandacht aan zijn karakters. Het zijn fraaie contrasterende personages: wereldvreemde excentriekelingen versus gluiperige realisten, materialisten versus idealisten, religieuze fanatici versus atheïsten. Ze zorgen voor conflicten en spanning, maar ook voor mild humoristische scènes.
Het boek is geschreven met een meesterpen. Schijnbaar moeiteloos. Vloeiend. Spannend. Met veel tussentijdse hoogtepunten. De ontknoping is meer dan verrassend met als uitsmijter het vertrouwde Happy End. Baldacci is in staat om vanaf de eerste pagina gas te geven en pas na de achterflap af te remmen. De lezer blijft buiten adem achter. Zoals Baldacci nu schrijft, vind ik hem superieur.