Psychopaten in ongeloofwaardig verhaal

Voordat Michel van Rijn zijn diensten aanbood aan Scotland Yard om onderzoeker te worden naar illegale kunsthandel, was hij zelf kunstsmokkelaar. Een avontuurlijk leven kan hem dan ook niet ontzegd worden, Wie veel reist, kan veel verhalen, moet Van Rijn gedacht hebben toen hij aan zijn avonturenroman De vijfde sarcofaag begon. Een thriller die zich afspeelt in de geheime wereld van de scientology-kerk.

Avonturier, macho, grafdelver en kunsthandelaar Axel St.Cyr reist met een groep gidsen en dragers naar het hooggebergte van Peru waar hij in een grot een onwaarschijnlijk kostbare schat vindt. Het is de vijfde sarcofaag met daarin de goed geconserveerde hersenen van Toetanchamon. Het bewijs dat er al in een vroeg stadium transatlantisch contact was tussen twee werelden voordat Columbus voet aan wal zette. De megalomane, wrede leider van de scientology-kerk, Austin, wil koste wat het kost in het bezit komen van de sarcofaag. Zijn doel is om Toetanchamon te klonen, de wereld een nieuwe Messias te schenken en om heel Afrika in zijn macht te krijgen. Om zijn doel te bereiken zet hij de meest koudbloedige moordenaars in stelling.

De vijfde sarcofaag is een boek met uitsluitend psychopathische moordenaars en machtswellustelingen. Stuk voor stuk personages die zo gigantisch ‘over the top’ zijn dat de lezer er moedeloos van wordt. Want daar is de potentaat Austin die vrijwel al zijn medewerkers laat vermoorden, die 12 miljard Euro van het Vaticaan steelt en die heel Afrika wil beheersen. Hij heeft de huurmoordenaar Faldini in dienst die in zijn vrije tijd priesters vermoordt. Of neem dokter Harris, de gewetenloze arts die moedwillig tienduizenden Afrikanen met het aids-virus besmet. En dan hebben we ook nog kardinaal Ucello die connecties heeft met de maffia, die moordopdrachten verstrekt en die de paus wil laten vermoorden. Het is een onfris stel met een al even onfris taalgebruik. Goed, de romanpersonages zijn slecht, dus bezigen ze geen beschaafde taal. Maar nog nooit eerder heb ik me zo geërgerd aan platte, ordinaire gedachten en een constante stroom van Bargoens en onnodige verwensingen (verdomde christendemocraten, rooie rotschoften, kankerjoden, rotcommunisten, kloterige hartoperatie) als tijdens het lezen van De vijfde sarcofaag.

Wat genre betreft is het boek het best te vergelijken met de avonturenromans van Preston & Child. Er zijn stukken waarin Michel van Rijn aantoont best te kunnen schrijven en sfeer te kunnen creëren, maar het verhaal is zo ongeloofwaardig, de personages zijn zo buiten proportie, de plot rammelt zo heftig en het toeval speelt zo’n grote rol, dat het bijna lachwekkend wordt. De vijfde sarcofaag is een C-film van papier. En dan druk ik me nog flatteus uit.