Niet uitzonderlijk

Al op jonge leeftijd wist Emily Koch dat ze ooit een verhaal wilde schrijven dat lezers hetzelfde plezier zou geven als de vele boeken die haar dat hebben gegeven. Toch heeft het nog jaren geduurd voordat ze deze wens kon verwezenlijken. Ze heeft eerst acht jaar als journalist bij de Bristol Post gewerkt voordat ze een cursus creatief schrijven ging volgen. Inmiddels is ze dus schrijfster geworden en geeft ze workshops in schrijven. In februari 2018 verscheen haar debuut Als ik doodga voor ik opsta. Ze heeft plannen voor een tweede boek, maar die is ze nog aan het uitwerken.

Alex Jackson is een jonge, maar ervaren bergbeklimmer. Toch raakt hij na een val in coma en belandt in het ziekenhuis. Diverse onderzoeken wijzen uit dat hij nooit meer uit die coma zal raken. Desondanks krijgt Alex alles mee wat er rond zijn ziekenhuisbed gebeurt en wat er wordt gezegd. Zo hoort hij dat er gesproken wordt over euthanasie, dat zijn vriendin verder gaat met haar leven, maar ook dat zijn val misschien geen ongeluk was. Alex denkt daarover na en wil weten wie een aanslag op zijn leven heeft gepleegd. Het probleem is alleen dat hij door zijn vegetatieve toestand niemand iets kan laten weten. Ook niet als blijkt dat er nog een slachtoffer moet vallen.

Als ik doodga voor ik opsta is een verhaal dat wordt verteld vanuit het perspectief van Alex. Op zich niet zo bijzonder, maar het originele hieraan is dat hij in coma ligt en dus niet kan communiceren. Het uitgangspunt van dit debuut van Koch is erg goed, maar daar blijft het dan in feite ook wel bij. Het verhaal kruipt namelijk voorbij en, op een enkel moment na, ontbreekt de spanning. Als daarbij ook in aanmerking genomen wordt dat verrassende plotwendingen zo goed als achterwege blijven, is het niet zo moeilijk meer om te concluderen dat het boek als thriller is mislukt. Jammer, want de auteur had er meer van kunnen maken.

Koch weet wel goed over te brengen hoe het moet voelen om in coma te liggen, alles wat om je heen gebeurt mee te krijgen, maar vervolgens geen enkele mogelijkheid hebt om duidelijk te maken wat je gedachten zijn. Dan voel je je onmachtig en deze onmacht is bij de lezer ook voelbaar. Het is jammer dat daar ook weer onrealistische gebeurtenissen tegenover staan. Want waarom kan er van alles in een ziekenhuiskamer plaatsvinden zonder dat het verplegend personeel ingrijpt? Dit komt erg onwerkelijk over.

De schrijfstijl van Koch is vlot en erg toegankelijk en daardoor is het zeker niet ingewikkeld om te lezen. Ondanks dat het misschien een wat zwaar thema heeft. Helaas heeft het boek, zoals gezegd, zo goed als geen spanning en daardoor het veel meer weg van een beetje spannende roman dan van een thriller. Dat wordt mede gevoed door de ontknoping die redelijk voorspelbaar was. De auteur heeft zeker haar best gedaan er wat van te maken, maar niet voldoende om er een uitzonderlijke thriller van te maken.