Boeiend met een prima climax

Het tweede deel van de Stockholm-trilogie, Bloedlink, heeft dezelfde opzet als het eerste deel. Drie verhalen, drie hoofdpersonages waar deze verhalen om draaien. De belangrijkste personages in dit deel zijn Thomas Andrén, een politieman die het niet altijd even nauw neemt met de voorgeschreven politieregels, Mahmud, een Arabier die zich bezighoudt met de drugscriminaliteit en Niklas Borgren, een voormalige huurling die voor eigen rechter speelt.

Thomas wordt met zijn partner naar een appartementencomplex gestuurd waar een zwaar toegetakeld lichaam van een dode man wordt gevonden. Omdat deze moord hem intrigeert, start hij een eigen onderzoek. Aanvankelijk alleen, maar later met politie-inspecteur Hägerström. Mahmud heeft snel een flinke som geld nodig en doet daarom een klusje voor de Joegoslavische maffiabaas Radovan Kranjic. Na dat klusje wil Mahmud niet meer voor hem werken, maar de Joego's staan niet toe dat hij hen verlaat. Niklas trekt zich het lot van mishandelde vrouwen steeds meer aan en wil hen helpen. Daarin wordt hij steeds fanatieker, verliest daardoor de realiteit uit het oog en draait door.

Net als het eerste boek uit de trilogie speelt ook dit deel zich af in de onderwereld van de Zweedse hoofdstad Stockholm. In ieder afzonderlijk verhaal wordt het belangrijkste personage uit dat verhaal uitvoerig beschreven. Daardoor leer je hen goed kennen. En begin je, omdat ze zo gewoon en menselijk overkomen, zelfs sympathie voor hen op te brengen.

Aan de schrijfstijl heeft Lapidus in dit deel niets veranderd. Korte, krachtige zinnen en ook wordt weer veel straattaal gebruikt. Dit laatste is niet storend want het hoort bij de setting van het verhaal en het milieu waarin vooral Mahmud zich verkeert. De korte zinnen zorgen er overigens voor dat het verhaal zich in een redelijke snelheid afspeelt waardoor het verhaal een goed tempo heeft.

Hoewel Bloedlink dus het tweede deel uit de trilogie is, is het als afzonderlijk boek goed te lezen. Er wordt af en toe verwezen naar voorvallen die in deel één hebben plaatsgevonden en ook naar personen die in dat deel voorkwamen, maar Lapidus geeft telkens een goede uitleg van die situatie of dat personage.

Het boek staat niet bol van spanning, maar deze spanning is wel degelijk aanwezig. Zelfs meer dan in het eerste deel. De verhalen, waarin de lijnen overigens steeds meer samenkomen, zijn een stuk boeiender. En als ze eenmaal samengekomen zijn, wordt er ook nog eens voor een prima climax gezorgd.

Dit alles maakt dat Bloedlink een stuk beter is dan Snel geld en daarmee heeft Lapidus aangetoond dat hij zijn prima debuut een waardig vervolg heeft gegeven. Het derde deel (Val dood) kan eigenlijk nu al niet meer stuk.