Prima thrillerdebuut met kleine kanttekeningen

De van oorsprong Britse Jane Harper verhuisde op haar achtste jaar met haar ouders naar Australië. Van dat land verwierf ze een aantal jaren later de nationaliteit, maar keerde desondanks weer terug naar haar geboorteland. Dat keerde ze in 2008 definitief de rug toe om zich opnieuw in Australië te vestigen. Ze werkte als journaliste en een kort verhaal dat ze in 2014 schreef en in het jaarlijkse Big Issue Fiction Edition werd geplaatst, inspireerde haar om creatiever te gaan schrijven. Het resultaat was haar debuut, De droogte, dat in 2017 is verschenen.

In Kiewarra, een stadje op het Australische platteland, wordt al een paar jaar geteisterd door de ergste droogte sinds een eeuw. Dan worden drie leden uit één gezin dood aangetroffen, het heeft er alle schijn van dat Luke Hadler zijn vrouw en zoontje heeft vermoord en daarna de hand aan zichzelf geslagen heeft. Om bij hun begrafenis aanwezig te zijn, komt Aaron Falk terug naar het stadje waar hij is opgegroeid. Op verzoek van Luke’s moeder onderzoekt hij de trieste gebeurtenis. Zijn aanwezigheid wordt niet door iedereen op prijs gesteld. Want twintig jaar geleden moesten hij en zijn vader Kiewarra niet voor niets ontvluchten.

De eerste zin uit de proloog is al meteen pakkend en sterk. Het maakt de lezer nieuwsgierig en creëert ook al een zekere spanning. Daarnaast geeft het begin van het verhaal ook al een beeldende beschrijving van die lange droge periode, hoe het er in die Australische outback uitziet en hoe vijandig het stadje tegenover een indringer staat, althans in de ogen van de meeste bewoners. De lezer krijgt het gevoel deel uit te maken van het verhaal, zichzelf in de omgeving te bevinden. Dit alles vindt plaats in een heel bedaard tempo, wat echter niet inhoudt dat het een slaapverwekkend en saai verhaal is. Daar is geen enkele sprake van, want daarvoor is het te pakkend, gebeurt er toch voldoende en zijn de dialogen boeiend en eigentijds.

Het spanningsveld wordt in stand gehouden doordat de auteur regelmatig terugspringt naar het verleden. Die flashbacks roepen vragen op die gedurende de plot worden beantwoord. Echte zinderende spanning heeft De droogte niet, hoewel het in de ontknoping wel iets toeneemt. Een aantal hoofdstukken eindigt met een cliffhanger en zo nu en dan heeft het verhaal een onverwachte plotwending. Toch onderscheidt de plot zich niet van veel andere verhalen, daarvoor bevat het iets te veel clichés en is het af en toe licht voorspelbaar. De personages daarentegen zijn bijzonder en hebben ieder hun eigen unieke persoonlijkheid.

In Australië is het heel erg gangbaar, maar de woorden ‘makker’ en ‘vriend’ worden te pas en te onpas gebruikt, op den duur begint dat vervelend te worden. De vertalers hadden er verstandig aan gedaan het zo goed als zeker oorspronkelijke woord ‘mate’ minder letterlijk te nemen, waardoor het niet zo erg vaak voor zou komen. Ook de ontknoping, die wel verrassend is, is enigszins onbevredigend. Het lijkt er namelijk op dat Harper geen echt goede oplossing heeft kunnen bedenken en uiteindelijk voor de best mogelijke optie gekozen heeft. Die is wat minder doordacht dan het verhaal zelf. Deze kleine kanttekeningen hebben echter geen enkele invloed op de beleving van het verhaal, want De droogte is al met al een prima thrillerdebuut.