Iedere vorm van spanning ontbreekt

De tekst op de achterkaft van 'De eerlijke vinder' doet veelbelovend aan. Een kunsthandelaar vindt een envelop met geld, brengt het niet naar de politie, maar plakt -hoe onverstandig dit ook is- een briefje waarop hij de vondst meedeelt op een lantaarnpaal. Door dit briefje komen de levens van verschillende mensen samen. Het boek kan, afgaande op deze tekst, best wat zijn. En ook spannend. Na het lezen van het boek kan ik maar tot één conclusie komen.

In 'De eerlijke vinder' ontbreekt iedere vorm van spanning. Tot ver over de helft is het een langdradig verhaal met als toppunt het op vele pagina's voorkomende gezever over Eugene Wren en zijn verslaving aan een bepaald snoepje. En dan die personages. Eugene Wren is in feite een vervelend mannetje, Ella een wat suffige muts en Joel een irritante depressieveling. De meeste sympathie kon ik nog opbrengen voor de wat dommige kruimeldief Lance.

Pas op tweederde van het boek wordt het verhaal iets interessanter. Maar dat is veel te laat om er een goed boek van te maken. Ruth Rendell heeft dit boek in 2008 geschreven, maar ze had er goed aan gedaan jaren daarvoor met schrijven te stoppen. De eerlijke vinder is in ieder geval een boek dat ik niemand aanraad.