Blijft boeien, van begin tot eind

Omdat zijn vrouw er destijds werkte, heeft de succesvolle Deense auteur Jussi Adler-Olsen in de jaren tachtig een half jaar in Schiedam gewoond. In deze Zuid-Hollandse plaats begon hij zijn schrijverscarrière met een boek over Cambodja, dat echter nooit is uitgegeven. Adler-Olsen had vervolgens verschillende baantjes, maar halverwege de jaren negentig besloot hij weer te gaan schrijven. Dat resulteerde erin dat zijn eerste boek, Het alfabethuis, in 1996 werd uitgegeven. Zijn echte doorbraak kwam tien jaar later met 'Serie Q', over een afdeling die zich bezighoudt met onopgeloste moordzaken. Het tweede boek in deze serie is De fazantenmoordenaars, dat in 2008 in de Nederlandse boekhandel lag.

In de zomer van 1987 worden de lichamen van twee jongeren, broer en zus, gevonden. Onderzoek van de politie wijst uit dat de vermoedelijke dader deel uit maakt van een groepje leerlingen van een kostschool voor rijken. Omdat er niet genoeg bewijs was, is het onderzoek niet voortgezet. Totdat een van de verdachten bekent de moorden te hebben gepleegd. De zaak lijkt hiermee gesloten. Jaren later vindt brigadier Carl Mørck het dossier op zijn bureau. Per ongeluk, denkt hij. Maar dat blijkt echter niet zo te zijn. Carl neemt, samen met zijn collega Assad, het dossier door en komt tot de conclusie dat het toenmalige onderzoek niet goed is uitgevoerd. Hij houdt zich vanaf dan met de zaak bezig, begeeft zich daardoor zowel in rijke kringen als bij mensen die op straat leven. En ondanks de tegenwerking, is Carl vastberaden om tot een oplossing te komen.

Een van de kenmerken van Scandinavische thrillers is de maatschappelijke betrokkenheid die in deze boeken voorkomt. De fazantenmoordenaars is daar geen uitzondering op. Voorbeeld hiervan is Kimmie, een vrouw die al jaren op straat leeft. Een ander kenmerk is dat deze boeken als het ware echte vertellingen zijn. Adler-Olsen is daar ook erg sterk in en daardoor blijven zijn verhalen interessant.

Dat zijn boeken vertellingen zijn, en daardoor een goede verhaallijn hebben, is misschien ook wel een nadeel. Dit gaat namelijk vaak ten koste van de snelheid. Deze snelheid ontbreekt voor een groot deel in De fazantenmoordenaars. Hierdoor heeft het verhaal niet de zinderende spanning die je vaak hoopt aan te treffen. Dit gaat echter niet ten koste van het leesplezier. Het boek heeft namelijk voldoende elementen in zich om de aandacht vast te blijven houden.

Een van die elementen is de interactie tussen Carl en Assad. Met zijn soms rake en nuchtere opmerkingen komt Assad steeds beter uit de verf en wordt Carl ook begripvoller. Beide personages zijn overduidelijk gegroeid ten opzichte van het vorige boek van Adler-Olsen. De humor waar de auteur regelmatig gebruik van maakt, geeft een extra dimensie aan het verhaal waardoor je (en dan vooral Carl) sommige situaties kunt relativeren.

Hoewel De fazantenmoordenaars op zich afzonderlijk gelezen kan worden, verdient het wel aanbeveling om de Serie Q op volgorde te lezen. Daardoor wordt het namelijk een stuk gemakkelijker om de personages beter te begrijpen. Dit buiten beschouwing latend, is dit tweede boek in de serie een vlot geschreven en daardoor makkelijk leesbaar verhaal geworden dat van begin tot eind blijft boeien.