Geen dertien in een dozijn

Een bezoek aan een onderzoeksinstelling in Tennessee waar het menselijke ontbindingsproces wordt onderzocht gaf Simon Beckett de inspiratie om een seriepersonage te creëren die gespecialiseerd is in forensische antropologie. Dit betekende de geboorte van David Hunter, die in 2006 zijn opwachting maakte in De geur van sterfelijkheid. Hoewel het zijn doorbraak betekende, was dit overigens niet het eerste boek van de hand van Beckett. Hij debuteerde namelijk in 1994 met Fine Lines, een erotisch getinte thriller. De serie met David Hunter is inmiddels in negenentwintig talen vertaald en is in Duitsland, waar de auteur diverse prijzen heeft gewonnen, bijzonder succesvol.

Op een warme dag in juli vinden de broers Neil en Sam Yates vlakbij een moeras de resten van een voor een groot deel ontbonden lichaam. De politie wordt erbij gehaald en komt er al snel achter dat het van Sally Palmer is. Omdat de jongens ook naar hun huisarts, David Hunter, zijn gegaan, wordt deze er door de politie ook bij betrokken. Ze vragen hem hen te helpen, zeker nu ze weten dat hij, voordat hij naar het dorpje Manham kwam, een andere medisch beroep uitoefende. Een tijdje later wordt er opnieuw een verminkt lichaam gevonden, ook weer van een vrouw uit het dorp. De politie, maar ook David, zijn erop gebrand de moorden op te lossen voordat er nog meer slachtoffers vallen.

De eerste regels van het verhaal liegen er niet om. Want ze beschrijven zonder omhaal het ontbindingsproces van het menselijke lichaam. Ondanks dat je voor je kunt zien hoe dit in zijn werk gaat, doet Beckett het toch gedoseerd en gaat hij nergens te ver. Die erg beeldende beschrijving is trouwens typerend voor het hele verhaal. Je ziet alle situaties, maar ook de omgeving met de soms prachtige sfeerbeelden, voor je alsof het een film is, alsof je zelf ook deel uitmaakt van het verhaal. Het effect hiervan is dat je er totaal in op kunt gaan.

Behalve dat de auteur de lezer direct meeneemt in het verhaal is het in het begin ook een nadere kennismaking met David Hunter. Wat hij heeft gedaan, waarom hij in Manham terechtgekomen is. Vragen die successievelijk worden beantwoord. De geur van sterfelijkheid is daardoor meer dan alleen maar een misdaadverhaal. Ondanks dat hij huisarts is, en daarom vaak wordt gezien als iemand met aanzien, wordt Hunter neergezet als een bijzonder sympathiek persoon. Een man die er voor iedereen is en zich niet beter voordoet als ieder ander. Het kan bijna niet anders dan dat hij zich erg geliefd gaat maken bij de lezers.

Naast Hunter kent het verhaal ook een aantal andere interessante personages, waarvan, zo blijkt gedurende de plot, een aantal voor een verrassing zorgt. Door de ontwikkeling die ze ondergaan, blijft het boeiend. Dat laatste wordt ook in stand gehouden doordat een groot aantal hoofdstukken niet alleen cliffhangers hebben die de lezer nieuwsgierig maken, maar ook nog eens een begin hebben dat ervoor zorgt dat je wilt weten wat er gaat gebeuren. Deze manier van schrijven geeft een verhoogd spanningsveld dat tot aan de laatste bladzijde gehandhaafd blijft.

Ondanks dat er wel wat clichés in het verhaal voorkomen en dat er een minimale mate van voorspelbaarheid in zit, is De geur van sterfelijkheid geenszins een thriller uit de categorie ‘dertien in een dozijn’. Daarvoor is het te uniek, geeft het een bijzonder realistische kijk op het leven in een Brits plattelandsdorpje en heeft het een aantal markante personages. Het is een prachtig begin van wat later een succesvolle serie is geworden.