Psychologische thriller van de bovenste plank

Op een sneeuwachtige winterdag twee jaar geleden heeft Irene Visser per ongeluk een driejarig meisje doodgereden. Ze is daarvoor tot een taakstraf van 240 uur veroordeeld.
Daarnaast is ze, samen met haar gezin, verhuisd naar een villa in een naburig dorp. Waar ze een nieuwe start wil beginnen.

Dat verleden laat haar echter niet rusten. Want ze ontvangt een anonieme bedreiging: voor het eind van het jaar zal ze zelf weten hoe het voelt om een dochter te verliezen. Behalve de angst dat dit inderdaad gebeurt, heeft Irene ook nog steeds te kampen met een reusachtig schuldgevoel. Dat gaat zelfs zover dat ze zichzelf wil straffen voor het ongeluk twee jaar eerder. Gevolg is dat Irene niet meer slaapt, paranoïde gedrag vertoont en zich meer vervreemdt van haar gezin.

De onderkant van sneeuw is het thrillerdebuut van Ilse Ruijters. Het is een debuut waar ze trots op mag zijn. Want het is een uitstekende psychologische thriller geworden die van het begin tot eind boeiend is. Er zijn momenten waarbij je een brok in de keel kunt krijgen.

Het boek is geschreven in de ik-vorm waardoor je je als lezer vereenzelvigt met Irene. Dat heeft Ruijters goed gedaan, want daardoor lijkt het dat je zelf ook beleeft wat Irene doormaakt. En ook het gevoel dat ze heeft, lijkt het gevoel van jezelf te zijn.

De schrijfstijl die Ilse Ruiters hanteert, is erg prettig en daardoor leest het boek als de spreekwoordelijke trein. Het boek heeft korte hoofdstukken waardoor de snelheid eveneens behouden blijft. Veel van deze hoofdstukken worden afgesloten met een zin die je nieuwsgierig maakt, maar ook zorgt voor een bepaald spanningsveld.

Die spanning is niet de zinderende spanning die bij veel thrillers gebruikelijk is, maar wél de spanning die ervoor zorgt dat je aan het boek gekluisterd blijft en steeds nieuwsgieriger wordt naar het vervolg en vooral de afloop. Eigenlijk komt het neer op een onderhuidse spanning die voort blijft kabbelen.

Overigens zorgt ook het onvoorspelbare in het verhaal voor een zekere spanning. Want op het moment dat je denkt te weten hoe alles in elkaar steekt, zorgt Ilse Ruijters er toch weer voor dat het niet is zoals het lijkt. Dit gebeurt niet één keer, maar komt een aantal keren in het verhaal voor. Knap hoe ze de lezer regelmatig op het verkeerde been weet te zetten.

De grootste verrassing doet zich in feite aan het eind van het verhaal voor. Dan blijkt pas echt hoe de vork precies in de steel zit en wie er achter de bedreiging zit. Onverwacht.
Het laatste hoofdstuk geeft vervolgens toch weer te denken. Want dit hoofdstuk laat je, hoewel je inmiddels al helemaal op de hoogte bent van wat er is gebeurd, wel weer twijfelen aan alle gemaakte conclusies.

Aan één conclusie hoeft in ieder geval niet getwijfeld te worden. Want De onderkant van sneeuw is een psychologische thriller van de bovenste plank.