Gemiste kans

Na het succes van zijn eerste horrorthriller Hex raakte Thomas Olde Heuvelt, volgens eigen zeggen, geblokkeerd. Hij voelde de druk van het idee dat enorme hoeveelheden lezers uitkeken naar een nieuw boek, maar ook van de verwachtingen van buitenlandse uitgevers. Hij voerde gesprekken met andere auteurs, kreeg het plezier in schrijven terug, met als resultaat zijn tweede thriller Echo, dat in mei 2019 is uitgegeven. Daarnaast mocht hij het geschenk voor de Spannende Boeken Weken 2019 schrijven. De titel van dat altijd dunne boekje is Dolores Dolly Poppedijn.

Door een miskraam verliest Charlotte haar dochtertje Dolores. Ze kan haar dood moeilijk verwerken en stort geestelijk steeds meer in. In haar hevige drang naar een perfecte baby slaat ze door, maar komt ze ook steeds meer in een figuurlijk moeras terecht. Ze heeft zich voorgenomen om Dolores te herscheppen om zo haar wens in vervulling te laten gaan.

De grote vraag is of Olde Heuvelt het succes in dit dunne geschenkboekje kan evenaren of, in het meest extreme geval, zelfs kan verbeteren. Het antwoord daarop is even direct als simpel, nee, dat kan hij niet. Bij lange na niet, want Dolores Dolly Poppedijn is, behalve soms wat vreemd, gespeend van iedere vorm van spanning. Het is voor een groot deel wel herkenbaar als, maar dat wordt over de helft van het verhaal pas écht duidelijk, een Olde Heuvelt. Het verhaal heeft dus wel degelijk de kenmerken van een horrorthriller in zich. Het jammere is echter dat dat niet helemaal uit de verf komt, daarvoor ontbreken de gruwelijke details. Misschien omdat dit boekje een cadeautje is, is dat een bewuste keuze van de auteur geweest. Het is immers de bedoeling dat het een breder publiek bereikt, alleen gaat dat dan ten koste van het griezelelement.

Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van het belangrijkste personage, Charlotte. Deels lijkt het in dagboekvorm gedaan te zijn, deels ook niet. Wat wel opvalt is dat het geregeld in rijmvorm verteld wordt. Dat doet Charlotte vaker, zegt ze. Op de lezer komt dit warrig en af en toe onsamenhangend over, daardoor is er niet aldoor een touw aan het verhaal vast te knopen, zeker niet in het begin. Gedurende de plot wordt dat beter, maar dat neemt niet weg dat het verhaal stroef en moeizaam leest en dus wat lastig te volgen is.

Desondanks weet de auteur de lezer toch wel wat nieuwsgierig te maken, je wilt uiteindelijk toch weten hoe het verhaal afloopt. Je weet dat er in de ontknoping wat gaat gebeuren, dat voel je door het hele verhaal heen, maar wat dat dan is, blijft tot het eind in het ongewisse. Die uiteindelijke finale is onverwacht en bizar en laat zelfs nog het nodige aan de verbeelding van de lezer over. Alsof er na het laatste hoofdstuk en de laatste woorden nog meer kan gebeuren. Hoewel de slotscène enigszins luguber is, Olde Heuvelt heeft daar geen problemen mee, heeft Dolores Dolly Poppedijn niet de kwaliteit van de reguliere boeken van de auteur. Om lezers voor zich zien te winnen, is het schrijven van dit geschenkboekje een gemiste kans.