Verdienstelijk debuut

Hoewel hij zelf niet in de Achterhoek woont, speelt Het bos van de legenden, het thrillerdebuut van Kevin de Haan, zich wel in deze streek in het oosten van Nederland af. Hij heeft voor dit gebied gekozen vanwege het historische coulisselandschap, de volksvertellingen en de landhuizen die er zijn. Ideaal om daar een moordmysterie te laten plaatsvinden. Daarnaast moest het een luchtig verhaal met een vlotte schrijfstijl zijn. Met het schrijven van dit boek is een wens van hem in vervulling gekomen.

De half-IJslandse Laufey Gísladóttir is eigenaar van Islasec, een beveiligingsbedrijf dat ze samen met haar collega Niels Voss runt. Ze heeft een opdracht van de directeur van een vastgoedbedrijf en tevens voorzitter van zijn eigen investeringsmaatschappij aangenomen om zijn villa te beveiligen in verband met de diefstal van een aantal kostbare horloges. Wanneer ze met haar werk bezig is, wordt Lotte, de au-pair van de familie, in een naburig bos vermoord aangetroffen. Door haar expertise denkt Laufey dat ze de politie van hulp kan zijn. Ze vraagt zich af of er een verband met die diefstal bestaat, maar ook met een serie aanrandingen die plaats hebben gevonden.

Het bos van de legenden, een titel die uit het fantasy-genre lijkt te komen, begint met een proloog die zich in het verleden afspeelt en, omdat het een situatie beschrijft die in werkelijkheid voorgekomen is en helaas ook nog steeds voorkomt, geloofwaardig is geschreven. Ook het ‘echte’ verhaal heeft voldoende realistische momenten, ofschoon er toch ook wel enkele gebeurtenissen zijn die dat juist weer tenietdoen. Deze zijn wat te vergezocht. Ondanks dat De Haan een fictieve streek in de Achterhoek als decor gebruikt, is het niet geheel onherkenbaar. Want deze regio heeft voldoende kastelen en villa’s in ook nog eens een bosrijke omgeving. Ook dat is goed voor het realiteitsgehalte van het verhaal.

De auteur hanteert een toegankelijke schrijfstijl en daardoor is het een gemakkelijk lezend verhaal geworden. Het heeft een lichte spanningsboog, maar nergens wordt het écht spannend. Wel wordt de lezer nieuwsgierig gemaakt naar de afloop en de toedracht van de moord. De Haan zorgt er daarbij wel voor dat diezelfde lezer wel een keer op het verkeerde been wordt gezet. Dat is goed, omdat dat toch voor een vorm van spanning zorgt. De plot is goed opgebouwd en de belangrijkste personages, Laufey en Niels, zijn ruim voldoende uitgewerkt. Dat geeft het verhaal de nodige verdieping mee.

Misschien komt het door de omgeving, maar af en toe doet het verhaal wat Midsummer Murder-achtig aan. Het gemoedelijke, het rustige, ondanks dat er toch een zwaar misdrijf is gepleegd. Ook de ontknoping is niet uniek, deze doet denken aan de stijl van Agatha Christie’s Hercule Poirot. De Haans voorliefde voor volksverhalen en detectiveseries hebben daar ongetwijfeld invloed op gehad. Toch heeft hij er wel voor gewaakt dat het geen kopie van deze series is. Zijn verhaal is een stuk eigentijdser, want de steeds verdergaande digitalisering heeft er aanzienlijke rol in. Het bos van de legenden is het eerste van de Islasec-reeks en daarmee heeft de auteur een verdienstelijk debuut geschreven.