Ontspoord... maar wie?

Er ligt een stapel kleren naast het spoor. Een openingszin die meteen al een aantal vragen oproept. Want wat doet die stapel kleren daar? Wat is er gebeurd? Van wie zijn die kleren? Deze vragen stelt Rachel Watson zichzelf ook als ze in de stoptrein naar Londen zit. Rachel reist dagelijks met deze trein en staart dan altijd door het raam naar buiten. In haar eigen gedachten verzonken en ook haar eigen fantasieën vormend over een aantal bewoners langs het spoor. Als ze op een dag ziet dat er in een van de tuinen wat gebeurt, meldt ze dat bij de politie. Rachel meent dat ze er zelf bij betrokken is en gaat zich met de gebeurtenis bemoeien. Maar is dat wel verstandig?

Voordat Paula Hawkins aan haar debuutthriller begon, was ze vooral freelance journaliste en, onder pseudoniem, schrijfster van een aantal niet succesvolle chicklit-achtige boekjes. De inspiratie voor haar eerste thriller, die via een grootse en wereldwijde campagne werd geïntroduceerd, deed ze op in een bovengrondse metro van Londen.

De opzet van Het meisje in de trein is anders dan die van de meeste boeken. Het verhaal wordt namelijk vanuit de visie van drie vrouwen verteld. De grootste rol daarin is, eigenlijk wel vanzelfsprekend, weggelegd voor Rachel. Haar verhaal speelt zich in het heden af. Dat van Megan begint een jaar eerder en kruipt geleidelijk wat verder in de tijd. Het verhaal van Anna, dat minder maar voldoende aan bod komt, speelt zich eveneens in het heden af. Dat de drie verhalen onlosmakelijk met elkaar te maken hebben, is meteen al te merken. Maar wat dat dan is wordt stukje bij beetje steeds duidelijker.

Omdat Rachel het belangrijkste personage in het boek is, is dat het meest uitgediept. De lezer kan zich daardoor het meest met haar vereenzelvigen. Ondanks dat Rachel ook wel eigenschappen heeft die wat minder aangenaam zijn. De overige personages zijn voldoende uitgewerkt waardoor de lezer ook hen goed leert kennen. Door het beperkte aantal personages dat een rol in het verhaal heeft, is het goed volgbaar en wordt het nergens verwarrend of rommelig.

De schrijfstijl van Hawkins is even wennen. Dat kan komen omdat ze ervoor gekozen heeft om het verhaal vanuit de visie van de drie vrouwen te vertellen, maar ook omdat het daarbinnen in verschillende dagen en dagdelen is onderverdeeld. Als je daar eenmaal aan gewend bent, leest het bijzonder aangenaam. Hawkins gebruikt korte zinnen en vervalt nergens in moeilijk taalgebruik. Soms lijkt het of er niet genoeg snelheid in het verhaal zit, maar dat is alleen maar schijn. Want het boek heeft voldoende vaart om het in één adem uit te kunnen lezen.

Gedurende het verhaal zorgt Hawkins voor diverse plotwendingen. Daardoor wordt je als lezer regelmatig op het verkeerde been gezet. Het boek kent overigens geen momenten van zinderende spanning. Toch is die (psychologische) spanning, die zich vooral in de hoofden van de personages afspeelt, wel aanwezig. En ondanks dat de ontknoping enigszins voorspelbaar was, is Het meisje in de trein een bijzonder sterk en origineel debuut van een schrijfster waar we hopelijk nog veel van zullen horen.