Voor bijvoorbeeld een regenachtig weekend

Het debuut van Liselotte Stavorinus heeft meteen al de nodige stof doen opwaaien. Want niemand minder dan Saskia Noort spande een rechtszaak tegen haar aan omdat ze vond dat het eerste boek van Stavorinus, Het reservaat, wel heel erg veel overeenkomsten vertoonde met haar eigen boek, De eetclub. De rechtszaak werd door Stavorinus gewonnen en Noort tekende, hoewel ze bij haar mening blijft dat er plagiaat gepleegd is, geen hoger beroep aan.

Jessica Dudock en haar gezin hebben een aantal jaren op Curaçao gewoond voordat ze terug naar Nederland gaan. Haar man Victor heeft een goede baan aangeboden gekregen die hij heeft geaccepteerd. Ze vinden een prachtig huis in een dorp dat 'Het reservaat' wordt genoemd. Jessica is er aanvankelijk niet gelukkig. Totdat Amanda Voorbach, getrouwd met een puissant rijke televisieproducent, bij haar voor de deur staat. Ze worden vriendinnen en dankzij Amanda leert Jessica andere mensen kennen en begint ze zich steeds meer thuis te voelen. Maar ze wordt gewaarschuwd. Niets is wat het lijkt, krijgt ze te horen. Jessica wil het niet geloven, maar begint desondanks wel steeds meer te twijfelen.

In de eerste hoofdstukken van Het reservaat krijg je de indruk dat je een boek leest dat je al eerder gelezen hebt. Het heeft, qua schrijfstijl, veel weg van thrillers die door andere Nederlandse schrijfsters geschreven zijn. Door het hele boek heen komen situaties voor waarvan je je kunt afvragen of ook die niet al in andere boeken zijn voorgekomen. Daarom kun je je dus niet aan de indruk onttrekken dat het allemaal net een beetje te veel cliché is.

De schrijfstijl van Stavorinus is overigens niet vervelend. Het boek leest, omdat het zo prettig geschreven is, erg vlot. Het heeft geen ingewikkelde en prozaïsche volzinnen of moeilijk te begrijpen dialogen. Bovendien is het niet echt een diepgaand verhaal dus het eventueel herlezen van stukken tekst is niet aan de orde. Het komt er een beetje op neer dat het een prima boek voor een regenachtig weekend of relaxte vakantie is.

Wie in dit boek een flinke dosis spanning verwacht komt bedrogen uit. Door de wat trage opbouw komt het verhaal enigszins moeizaam op gang, maar al snel verandert dat in een vlotlopend verhaal dat op sommige momenten wel een beetje voorspelbaar is. Ondanks de verrassing die erin voorkomt geldt deze voorspelbaarheid ook voor de ontknoping.

Met Het reservaat geeft Stavorinus de lezer een heel klein kijkje in de Gooise keuken. Omdat ze zelf in die regio woont, weet ze hoe het er bij hen die zich belangrijk vinden aan toegaat. Je kunt je afvragen of dat wel een leuk leven is. Al met al heeft Liselotte Stavorinus een aardig debuut geschreven waarmee ze aantoont dat ze het schrijven wel beheerst. En als ze een wat meer eigen stijl creëert, kunnen haar volgende boeken alleen maar beter worden.