Niet de beste van Nolet

In zijn puberteit had Donald Nolet een fascinatie voor material arts, een vechtkunst die naar elke techniek van vechten en oorlogvoering kan verwijzen. Zelf heeft hij aan nunchaku-do gedaan, maar omdat hij onder andere vechtsportmagazines las, raakte hij ook geïnteresseerd in andere vechtsporten, waaronder kickboksen. Ongeveer vijf of zes jaar geleden hoorde of zag hij een bericht over het overlijden van een van de grondleggers van deze sport in Nederland. Dit inspireerde hem tot het schrijven van Hoek, zijn jongste thriller die in mei 2019 is verschenen.

Voormalig kickbokser en legende Alexander Holman, bijnaam Hoek, is de eigenaar van Bushi Gym en traint daar jonge vechters die de top willen bereiken. Hij heeft echter ook nog een ander leven, want hij is de rechterhand van André Krook, een toonaangevende crimineel in de Amsterdamse onderwereld. Van jongs af aan zijn ze al vrienden en niets staat die vriendschap in de weg. Dan komen twee mensen op Alex’ pad, zijn dochter Hannah en de Syrische vluchteling Ali Ayob, die een groot talent in de kickbokswereld blijkt te zijn. De band die de twee vrienden hebben, verandert en de gevolgen zijn dramatisch.

In Hoek heeft Nolet ervoor gekozen om twee verhaallijnen te hanteren. Een verhaallijn die zich afspeelt in de kickbokswereld en een andere waarin het tweede leven van Holman het belangrijkst is. Hoewel er wel een raakvlak is, komen beide afzonderlijke verhalen eigenlijk nooit samen. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden, Alex is immers de rode draad, maar samenvloeien tot één geheel doen ze niet. Aan de ene kant kun je dus stellen dat het verhaal over het kickboksen achterwege had kunnen blijven, aan de andere kant is een deel van dat verhaal ook weer nodig om het andere goed te kunnen vertellen. Het is dan ook niet zo vreemd dat de lezer een dubbel gevoel aan het lezen van dit boek overhoudt. Want is die vechtkunst nou het belangrijkste of geldt dat voor de criminele activiteiten van Holman en Krook?

Als lezer mag je verwachten dat Holmans misdadige kant, en ook alles wat daarbij komt kijken, spannende momenten oplevert, Hoek is immers een thriller. Die spanning komt er echter erg bekaaid vanaf, pas op tweederde van het verhaal voor het eerst en dan duurt het tot de – verrassende – ontknoping dat het opnieuw zover is. En dan realiseer je je in feite dat het een thriller is die je leest. Voor het overige is het bovenal een relaas over het kickboksen en een van ieder spanningsveld beroofd verhaal over de productie van een nieuwe geestverruimende drug. Dit alles heeft wel een bijzonder leesbare verpakking, want in alledaags taalgebruik, zeker waar het de Amsterdamse humor en uitdrukkingen betreft, weet Nolet de lezer wel aan zich te binden, ook degene die niets met de vechtsport heeft.

Het is overigens goed te merken dat Nolet op de hoogte is van de ins en outs binnen de kickbokswereld, maar ook de terminologie van andere vechtsporten kent. Deze gebruikt hij met regelmaat, waarbij de auteur er wel voor heeft gezorgd dat het voor een leek altijd duidelijk is wat dergelijke woorden en uitdrukkingen betekenen. Overigens heeft het verhaal wel een kleine merkwaardigheid, want Zada, het nichtje van Ali, wordt het ene moment als erg volwassen neergezet, het andere moment is ze echter weer een kind van twaalf.

Dat Nolet een verhaal weet neer te zetten is bekend en dat blijkt ook uit Hoek. Toch is dit, en dat is vooral te wijten aan een overdosis vechtsport en een gebrek aan spanning, niet de beste van de auteur. De ontknoping maakt nog wel het nodige goed, maar Nolet kan stukken beter. Dat heeft hij met zijn voorgaande thrillers wel bewezen.