Minder spanning dan titel doet vermoeden

Zijn werkelijke naam is Aaron Brown, maar omdat deze in de Verenigde Staten zo algemeen is en een aantal bekendheden deze naam ook dragen, heeft hij, mede uit marketingoverwegingen, de schrijversnaam Ethan Cross aangenomen. Voordat hij met schrijven begon, was hij muzikant, maar eigenlijk wilde hij altijd al auteur worden. Omdat hij gefascineerd is door thrillers, was de keuze van het genre niet zo moeilijk. Zijn debuut uit 2011, The Shepherd, verscheen in 2015 in het Nederlands onder te titel Ik ben de nacht. Dit betekende het eerste deel van een serie over de seriemoordenaar Francis Ackerman.

Twee politieagenten worden opgeroepen omdat er een moord is gepleegd. De man die de melding gedaan heeft, is de beruchte seriemoordenaar Francis Ackerman. Op de plaats delict speelt hij, net als hij met al zijn slachtoffers doet, een spel met de agenten. Het loopt in zijn voordeel af. Oud-rechercheur Marcus Williams woont sinds kort in het plaatsje Asherton. Hij heeft er een slechte start, want na een avond uit wordt hij belaagd door een aantal mannen. Het loopt goed af, maar vanaf dat moment verloopt zijn verblijf anders dan Marcus zich vooraf had voorgesteld.

Het eerste dat aan het boek opvalt, is de vormgeving. Een zwarte omslag met dito letters en ook de zijkanten van het boek zijn zwart met daarin, in het wit, de titel en de naam van de auteur. Een originele vondst en vooral een blikvanger, zodat het boek meteen de aandacht trekt. Ook het formaat van Ik ben de nacht is enigszins afwijkend, maar dat is niet uniek. De eerste gedachte die je hebt, is dat dit wel een duistere thriller moet zijn. Maar is dat wel zo? Aan de ene kant wel, aan de andere kant ook weer niet.

In ieder geval begint het verhaal veelbelovend, het is al meteen intrigerend en zorgt voor diverse vragen. Die vragen worden gedurende de plot overigens beantwoord. De auteur weet de omgeving beeldend te beschrijven en de acties van de seriemoordenaar laten niets aan de verbeelding van de lezer over. Op sommige momenten kun je als het ware de angst van de slachtoffers voelen, maar ook de dreiging die van Ackerman uitgaat. Het is dan ook niet zo heel erg vreemd dat de hoofdstukken waarin het verhaal vanuit zijn perspectief wordt verteld de meeste spanning hebben. Cross probeert dat spanningsveld in de andere hoofdstukken wel aanwezig te laten zijn, maar dat is hem zo goed als niet gelukt. Daardoor is het niveau van het boek niet overal gelijk.

De schrijfstijl van de auteur is behoorlijk, het is toegankelijk, dus zeker niet ingewikkeld, soms komt het zelfs veel te simpel over. Dat laatste zou een verbeterpunt voor hem kunnen zijn, tenzij hij van die eenvoud zijn eigen stijl wil maken. De personages zijn over het algemeen beperkt uitgewerkt. Over Ackerman komt de lezer meer te weten, over Marcus een klein beetje en daar blijft het eigenlijk wel bij. In zijn ijver om Ik ben de nacht een daverende ontknoping te geven, laat Cross alle realiteitszin achterwege. Dat slot is, hoewel buitengewoon verrassend, veel te vergezocht en verliest daardoor alle geloofwaardigheid.

Ackerman en Williams zullen opnieuw van zich laten horen. Want de auteur laat aan het eind van het verhaal de deur op een erg grote kier staan. Cross zal er in dat vervolg goed aan doen om meer spanning in te bouwen. De seriemoordenaar is zonder meer een interessant en intrigerend personage, maar Williams zal beter ontwikkeld moeten worden. Hun onderlinge strijd, die zich ongetwijfeld zal voortzetten, kan spannender en duisterder. Als dat de auteur gaat lukken, staat hem nog een mooie toekomst te wachten. En kan Ik ben de nacht als een aardige introductie worden gezien.