Niet vervelend, maar ook niet sterk

In 2003 begon Alice Fokkelman met het schrijven van korte verhalen, waarvan een aantal lovende recensies kreeg. Omdat haar gezin, maar ook haar werk als Corporate Communicatie Manager te veel tijd vergden, kwam ze daar niet meer aan toe. Een workshop tijdens de schrijfdag van de schrijversacademie was er de aanleiding van dat ze opnieuw met het schrijfproces begon. Ze begon aan een boek, stuurde een uittreksel en het eerste hoofdstuk naar de uitgever en dat resulteerde er uiteindelijk in dat haar debuut, de thriller Ik ken je nog, in april 2018 uitgekomen is.

Na de verhuizing van haar buren naar Amerika kwam Manon erachter dat Wessel, haar oude buurjongen, opnieuw naast haar komt wonen. Samen met zijn gezin. In haar jeugd is Manon door Wessel gepest en flashbacks zorgen er nu voor dat ze die periode herbeleeft. Haar dochter kan goed met de kinderen van Wessel overweg en haar man Jasper kan het bijzonder goed met de nieuwe buurvrouw vinden. Manon is echter ten einde raad, gaat zich steeds panischer te gedragen en vraagt zich af of Wessel nog steeds net zo vervelend is als hij vroeger was. Maar hierdoor isoleert ze zich wel meer van de anderen.

Pesten. Het is van alle tijden en komt regelmatig in het nieuws. Of het nu om kinderen of volwassenen gaat, maakt daarbij niet uit. Fokkelman heeft dit thema in Ik ken je nog verwerkt. Omdat het nog steeds gebeurt en er, in ieder geval onder volwassenen, ook een taboe op rust, is dit een origineel idee dat een veelbelovende en spannende thriller kan opleveren. Dat is haar niet gelukt, want spannend wordt het nergens. Het verhaal is vooral een uiteenzetting van wat zich in het hoofd van Manon afspeelt, maar ook hoe ze met haar angst, en misschien zelfs met haar jeugdtrauma, omgaat. En dat gedrag is, ondanks dat de lezer zich er wel enigszins een voorstelling van kan maken wat zich in haar hoofd afspeelt, niet altijd even rationeel. Ze treedt ook niet daadkrachtig genoeg op naar de personages waarvan het gedrag nog vele malen erger is. Dat is een gemiste kans om het verhaal een veel dramatischere wending te geven en het sterker te maken.

De schrijfstijl van het boek is bijzonder toegankelijk waardoor het uitermate vlot leest. Waar het echter aan ontbreekt, is de diepgang. Uitgezonderd de personages van Manon en Wessel zijn de andere vrij beperkt uitgewerkt. Waarschijnlijk is dit bewust gedaan, want Manon en Wessel dragen het verhaal en daardoor zijn ze dus het belangrijkst. Daarnaast had de auteur er beter voor kunnen kiezen om het thema veel verder uit te werken en om het verhaal ook diverse onverwachte plotwendingen mee te geven. Dan was dit debuut zonder meer spannender geweest en had het verhaal ook psychologisch interessanter kunnen zijn. Verder kent het eveneens een aantal onwaarschijnlijkheden en daardoor komt het wel eens onwerkelijk over.

Hoewel het verhaal zelf geen verrassingen in petto heeft, is het laatste stuk cursieve tekst wel verrassend, maar laat het ook vragen achter. Dat is jammer omdat het daardoor lijkt dat het verhaal geen afgerond geheel vormt. Door de manier van schrijven is Ik ken je nog geen vervelend boek om te lezen, maar het is niet voldoende om er een sterke thriller van te maken.