Beste van de serie

Niet lang nadat Mariette Lindstein met het schrijven van haar ViaTerra-trilogie begon, hielden haar nachtmerries over haar eigen ervaringen bij de Scientologykerk op. In de trilogie, ze heeft bewust voor het thrillergenre gekozen omdat spannende boeken vooral jongeren meer aanspreken dan non-fictie, wil ze de mensen waarschuwen voor dergelijke bewegingen. Het eerste deel van de serie, De sekte, kwam in 2017 uit en het laatste, Kinderen van de sekte, in oktober 2018. Over haar ervaringen geeft ze ook lezingen op scholen.

Sinds Sofia vijftien jaar geleden uit ViaTerra wist te ontsnappen, is de sekteleider Franz Oswald niet meer in het openbaar verschenen. Dat verandert nadat de westkust van Zweden geteisterd is door een zware storm die voor een flinke ravage heeft gezorgd. Hij werkt mee aan het herstel en komt met plannen om het milieu te beschermen. Hierdoor groeit zijn populariteit, maar zijn ware gezicht toont hij pas aan de kinderen van de sekte. Met harde hand drilt hij ze tot ze loyale volgelingen worden. De storm heeft er ook voor gezorgd dat het opvanghuis dat Sofia runt met de grond gelijkgemaakt is. Ze wil het opnieuw opbouwen en zonder de hulp van Franz Oswald. Dat wordt moeilijker dan ze denkt.

Kinderen van de sekte begint met een dreigende proloog waarvan je even de indruk krijgt dat het een droom van een van de personages is. Dat is volkomen misplaatst, want uit diezelfde proloog, maar ook gedurende de plot, blijkt het tegendeel. Het is vooral bedoeld dat de lezer zich gedurende de plot afvraagt wat zich op die rots voordoet en wat de aanleiding daartoe is geweest. Een goede keuze van Lindstein om op deze manier te beginnen, want het zorgt al meteen voor een spanningsboog en maakt tevens nieuwsgierig.

Dan begint het werkelijke verhaal, dat afwisselend verteld wordt vanuit het perspectief van Sofia en, in verhaalvorm, door een eerst nog onbekend personage en af en toe door Sofia’s dochter Julia. De tweede verhaallijn, door de onbekende, is het meest intens. Daarin wordt verteld wat de kinderen in de sekte moeten doormaken, hoe ze worden geïndoctrineerd, dat ze dingen moeten doen die een volwassene niet eens wil doen en dat ze getraind worden tot een soort kindsoldaat of Hitlerjugend. De angst van die kinderen is regelmatig voelbaar. Lindstein weet de lezer hiermee te raken. Natuurlijk betekent dit niet dat de twee andere verhaallijnen minder interessant zijn. Zeker niet, maar ze zijn anders, minder onheilspellend.

Omdat Kinderen van de sekte het derde en tevens laatste deel van de trilogie is, wordt er in het begin van het boek wel een korte uitleg gegeven over de terugkerende personages. Dit is echter te weinig om voldoende over hen te weten te komen of hen te begrijpen. Daarom is het sterk aan te bevelen de serie op volgorde te lezen. Dan is ook goed te merken dat Sofia in dit derde deel een sterker en standvastiger karakter heeft gekregen, hoewel ze op momenten nog wel eens naïef kan zijn. Ten opzichte van de twee voorgaande delen heeft ze dus wel een positieve ontwikkeling ondergaan. Haar vijftienjarige (en later zestienjarige) dochter Julia, die voor het eerst in de drieluik voorkomt, is soms wel wat te wijs en te volwassen voor haar leeftijd. Haar gedrag is daarom niet helemaal realistisch.

Het verhaal heeft diverse plotwendingen en kent een aantal verrassende ontwikkelingen. Dat komt de onvoorspelbaarheid, er zijn momenten dat de lezer aan ziet komen wat er gaat gebeuren, ten goede. Van de drie delen uit de trilogie komt Kinderen van de sekte het beste uit de verf en is daardoor Lindsteins sterkste boek van de serie. Ze heeft daarmee voor een waardige afsluiting gezorgd.