Overtuigt niet

Tijdens haar studie cultuurwetenschappen volgde Herien Wensink het college cultuurbeschouwing en de moderne tijd en moest ze het boek Lenteriten van Modris Ekstein lezen. Dit boek was er de aanleiding van dat ze zich voor de Eerste Wereldoorlog ging interesseren en zich specialiseerde in literatuur uit die oorlog. Het idee om zelf een roman over deze oorlog te schrijven dateert van bijna twintig jaar geleden. Na diverse pogingen verscheen begin 2018 Kleihuid, haar debuut als romanschrijver. Daarnaast werkt ze ook nog als theaterredacteur bij de Volkskrant.

Het is 1918 en de Eerste Wereldoorlog is nog in volle gang. De Britse officier Rupert Atkins komt in een provisorische revalidatiekliniek in Vlaanderen terecht. Hij krijgt een kamer die hij met soldaat Harvey Cole moet delen. Harvey heeft zware verwondingen, maar Rupert lijkt niets te mankeren. Hoewel ze uit verschillende milieus afkomstig zijn, groeien ze steeds meer naar elkaar toe en beginnen ze elkaar te waarderen, te respecteren en elkaar na verloop van tijd ook te helpen. Daarbij moeten ze ook nog leren leven met de gevolgen die de oorlog voor hen persoonlijk heeft gehad.

Kleihuid wordt verteld vanuit het perspectief van twee personages: Rupert en Harvey. De eerste aanvankelijk vanuit zijn aristocratische inslag, de tweede vanuit zijn eenvoudigere afkomst. Dit klassenverschil wordt vanaf het begin duidelijk naar voren gebracht, maar omdat ze elkaar hun eigen verhaal vertellen, naderen ze elkaar steeds meer en lijkt er een soort onafscheidelijkheid te ontstaan. Door deze opzet komt ook de lezer steeds meer over beide personages te weten en worden hun karakters prima uitgewerkt. Uit de beschrijving van beide karakters en wat ze te vertellen hebben, is goed te merken dat deze oorlog nogal wat impact op hen heeft gehad. Daarom is het boek niet zozeer een uiteenzetting van de Eerste Wereldoorlog, maar meer wat de psychologische, en in mindere mate de fysieke, gevolgen hiervan zijn geweest. Hierdoor heeft Kleihuid niet het echte karakter van een historische roman, terwijl het zonder meer een geschiedkundige inslag heeft.

Ondanks het wat zwaarbeladen thema is het verhaal in een eigentijdse, toegankelijke en beeldende stijl geschreven. De dialogen zijn realistisch, vooral die aan het front. Verder maakt Wensink regelmatig gebruik van mooi geformuleerde zinnen en uitdrukkingen. Dat neemt echter niet weg dat het verhaal zich over het algemeen vrij traag voortsleept en zo goed als nergens nieuwsgierig maakt. Ook wordt de lezer te weinig verrast met plotwendingen. De eerste echte doet zich ongeveer halverwege voor, terwijl de auteur de ontknoping ook verrassend wil laten zijn. Maar helaas, al ruim voor het eind kan de lezer al vermoeden hoe het werkelijk in elkaar steekt. De paar plotwendingen die erin voorkomen, zijn te summier om het verhaal van begin tot eind te laten boeien. Het moet echter wel gezegd worden dat de tweede helft boeiender is dan de eerste, maar overtuigen doet het nog steeds niet.

Herien Wensink heeft zeker geen onaardige poging gedaan om van Kleihuid een intrigerende en boeiende roman te maken. Er zijn echter te veel kanttekeningen om de lezer aan het boek te laten kluisteren. Dit debuut had boeiender, spannender en vooral afwisselender mogen zijn.