Niet in één hokje te plaatsen

In een interview heeft de Zuid-Afrikaanse auteur Deon Meyer een keer gezegd dat hij de lezer aan het denken wil zetten door hem problemen te tonen en hem daarom dus geen antwoorden wil geven. Hij wil met zijn boeken proberen een betekenis te geven aan de wereld. Toch zegt hij zich niet te laten inspireren door ware gebeurtenissen. Wat echter wel altijd in zijn boeken voorkomt, zijn maatschappelijke thema’s die vooral in Zuid-Afrika voorkomen. In Koorts, dat in mei 2017 verscheen, is het een zoektocht om na te gaan of een multiculturele samenleving kan functioneren, maar ook kan slagen.

Na de uitbraak van een zeer besmettelijk virus waaraan het grootste deel van de mensheid gestorven is, proberen Willem Storm en zijn zoon Nico, die immuun blijken te zijn, een nieuw bestaan op te bouwen bij de stuwdam bij het plaatsje Vanderkloof. Willem roept goede mensen op om zich bij hem aan te sluiten en in korte tijd heeft zich een kleine gemeenschap gevormd dat Amanzi wordt genoemd. Ze worden aangevallen, maar mede door dapper optreden van Nico slaan ze zich er doorheen. Er is echter meer aan de hand, want ook binnen de gemeenschap groeit de onvrede. En wordt er een opzienbarende moord gepleegd.

Het begin van Koorts is ongebruikelijk. Want al in de eerste zin wordt aangekondigd dat de vader van Nico, de schrijver van de memoires, het verhaal is namelijk een terugblik, is vermoord. Dit, maar vooral ook het vervolg zijn interessant en zonder meer intrigerend. Het maakt de lezer nieuwsgierig en dat zorgt voor een spanningselement. Toch, en dat gevoel krijg je gedurende de plot steeds meer, is het boek geen echte thriller. Wat het wel is, is lastig te bepalen. Er zijn hoe dan ook voldoende passages die meer dan voldoende spanning hebben, maar daarnaast heeft het verhaal ook genoeg kenmerken die de indruk wekken dat het boek een roman is, of een avonturenboek. Eigenlijk kan wel gezegd worden dat het uit diverse genres bestaat.

In tegenstelling tot veel andere thrillers van de auteur is het tempo van dit verhaal niet razendsnel. In een bedaarde, maar zeker acceptabele snelheid schrijdt het voort zonder dat de aandacht van de lezer verslapt. Dat komt omdat er altijd wel wat gebeurt. Maar ook omdat Meyer ervoor gekozen heeft om de memoires van Nico af te wisselen met interviewfragmenten van een aantal bewoners van Amanzi. Hierdoor krijgt de lezer een situatie vanuit een ander perspectief te zien en is het in sommige gevallen tevens een aanvulling op de visie van Nico. Door deze goede keuze van de auteur krijgt de lezer een zo volledig mogelijk beeld van de gebeurtenissen.

Meyer laat in het ongewisse in welk jaar het verhaal zich afspeelt. Hoewel het verhaal zich in theorie in het verleden zou kunnen afspelen, is dit niet aannemelijk. Het heeft er meer van weg dat het gebeurtenissen in de toekomst zijn. Omdat het verhaal vooral gaat over de tijd na De Koorts, kan de lezer geen vergelijking maken met hoe deze fictieve wereld er voor die Apocalyps uitgezien heeft. Het is echter niet zo moeilijk om een vergelijking met onze huidige tijd te maken. Vooral omdat de auteur een aantal maatschappelijke problemen aan de kaak stelt waar de wereld momenteel mee te maken heeft, denk hierbij bijvoorbeeld aan de overdaad aan plastic afval. Tijdens én vooral ná het lezen, kun je jezelf de vraag stellen of het post-Koortstijdperk zoveel anders is geworden dan daarvoor. Het antwoord lijkt nee te zijn, want de problemen in Amanzi zijn identiek aan die in de huidige wereld. Dus heeft de pandemie blijkbaar niet veel zin gehad.

Ondanks dat Koorts niet in een speciaal hokje is te plaatsen, heeft Meyer een bijzonder boeiend verhaal geschreven. Een verhaal dat een even verrassende als schokkende ontknoping kent. De auteur toont met dit boek tevens aan dat hij erg veelzijdig een zeer kundig verhalenverteller is.