Groenland in zijn ergste vorm

Omdat hij is opgegroeid in een huis vol boeken en verhalen is het niet zo vreemd dat de Deense auteur Mads Peder Nordbo met schrijven is begonnen. Toch begon hij pas op zijn veertigste aan zijn debuut. Deze thriller, Odins labyrint, verscheen in 2012. Daarvoor heeft hij, na zijn studie literatuur, communicatie en filosofie, onder andere op de afdeling communicatie van het stadhuis van Nuuk op Groenland gewerkt. Het meisje zonder huid is zijn eerste boek dat in het Nederlands vertaald is en is begin augustus 2018 verschenen.

Nadat zijn zwangere vriendin bij een auto-ongeluk om het leven is gekomen, vertrekt journalist Matthew Cave naar Nuuk op Groenland om daar te proberen een nieuw leven op te bouwen. Hij werkt er bij een plaatselijke krant en wordt erop uitgestuurd om verslag te doen van een in een ijskap gevonden mummie. De volgende dag blijkt de mummie te zijn verdwenen, maar het lichaam van een vermoorde politieman wordt wel aangetroffen. Matthew komt erachter dat deze moord identiek is aan vier moorden die veertig jaar eerder zijn gepleegd. Hij ontdekt ook dat er destijds vier meisjes zijn verdwenen en zijn vermoeden is dat beide zaken met elkaar te maken hebben. De enige die hem helpt en die hij vertrouwt, is Tupaarnaq, een jonge vrouw die net uit de gevangenis is vrijgelaten.

Op de vooromslag, niet groot, maar het staat er wel, Meisje zonder huid is een arctische thriller. Een creatieve vondst van de uitgever voor een boek dat zich in het Arctische gebied afspeelt. In dit geval is dat Groenland, een land waar zich zo goed als geen thrillers afspelen. Een originele keuze van de auteur, die het verhaal met een proloog die niets aan de verbeelding overlaat laat beginnen. Dat zorgt er al meteen voor dat je als lezer nieuwsgierig wordt naar het vervolg. Even beeldend zijn de beschrijvingen van de omgeving van Nuuk, de staat van de zwaar toegetakelde lichamen van de vermoorde mannen, maar ook de misstanden die zich op dit Deense eiland afspelen. Daaraan is heel goed te merken dat Nordbo weet waar hij het over heeft.

Het verhaal begint aanvankelijk in het heden (2014), maar heeft geregeld een flashback naar iets meer dan veertig jaar eerder. In eerste instantie lijken beide verhaallijnen niets met elkaar te maken te hebben, maar gedurende de plot wordt het steeds duidelijker dat er wel degelijk een verband bestaat. Dit gaat gepaard met verschillende plotwendingen, sommige verrassend, sommige bizar. In beide gevallen kun je stellen dat ze met regelmaat best wel luguber zijn. Daarmee krijgt de auteur het voor elkaar dat de lezer het verhaal met aandacht en ook met toenemende nieuwsgierigheid tot zich neemt. In het begin afwisselend met en zonder spanningsboog, maar naarmate de ontknoping nadert, neemt het tempo toe en daardoor ook de spanning. De auteur heeft toegewerkt naar een einde dat niet was te voorzien en dat er zonder meer mag zijn.

Nordbo, die bekend is met de politieke en maatschappelijke situatie op Groenland, heeft beide thema’s in zijn verhaal verwerkt. Hierdoor komt Meisje zonder huid, ondanks dat niemand zich er een voorstelling van kan maken dat de in dit boek gepleegde moorden werkelijk op die manier plaatsvinden, heel realistisch over. Dit alles in een erg toegankelijke en niet complexe schrijfstijl. Meisje zonder huid is een boek met een verhaal dat af is, het heeft een begin en een eind. Maar uit de laatste zinnen is op te maken dat Matthew en Tupaarnaq de lezer nog niet met rust zullen laten. Er lijkt dus een mooie serie in het verschiet te liggen.