Rose kan waarschijnlijk beter

Omdat ze zich tijdens haar werk niet meer kon concentreren, begon Karen Rose de scènes die ze in gedachten kreeg op te schrijven. Aanvankelijk deed ze dit als hobby, maar al snel merkte ze dat ze hier verslingerd aan raakte. Dit was het begin van haar carrière als schrijfster. Haar thrillers worden inmiddels in een groot aantal landen uitgegeven en in een aantal daarvan zijn ze stuk voor stuk bestsellers. In 2011 en 2015 ontving ze de RITA-award en vijf keer stond ze op de shortlist. Haar debuut, Niemand zeggen, werd in 2003 uitgebracht en werd in 2006 in het Nederlands vertaald. Verbroken stilte is in 2014 uitgegeven en in het kader van de eerste Nederlandse Independent Bookstore Day op 29 april 2017 heruitgebracht.

Sinds haar ouders vier dagen eerder bij een autobrand zijn omgekomen blijft het zesjarige meisje Lana zwijgen. In het ziekenhuis waar ze wordt opgenomen, krijgt ze de naam Angel. Ondanks verwoede pogingen haar aan het praten te krijgen, blijft ze volhardend niets zeggen. Daphne Montgomery, assistent-hoofdofficier van justitie, hoort over het meisje en is vastbesloten haar te helpen. Uiteindelijk lukt het haar dat Angel gaat praten. Dan hoort ze wie het meisje is en wat er precies gebeurd is. Dit verhaal zorgt er echter wel voor dat Daphne met haar eigen verleden wordt geconfronteerd.

Vanaf de allereerste bladzijde krijg je al het gevoel dat je informatie mist. Geen belangrijke overigens, want het verhaal in Verbroken stilte is in principe op zichzelf staand, maar wel informatie die meer duidelijkheid kan geven over wat aan dit verhaal voorafgegaan is en mogelijk ook meer over de personages en hun onderlinge relatie. Achteraf blijkt dan ook dat dit dunne boekje een aanvulling is op haar boek Heb je me gemist?, dus dat gevoel is wel gerechtvaardigd.

De schrijfstijl van Rose is vlot met realistische dialogen. Het verhaal kent echter veel te weinig plotwendingen (de enkele die er wel was, was nogal drastisch) en wordt nergens spannend. Iets dat je eigenlijk wel mag verwachten. Het valt natuurlijk niet mee om in een beperkt aantal bladzijden een toch zo volledig mogelijk verhaal neer te zetten, iets dat de schrijfster overigens knap gedaan heeft. Maar op basis van dit boekje kun je eigenlijk niet anders dan te concluderen dat ze in haar reguliere boeken waarschijnlijk beter kan schrijven dan ze in Verbroken stilte laat zien. Wellicht dat dit komt omdat ze toch niet alles kwijt kon wat ze wilde vertellen. Wie zal het zeggen?