De verrassing ontbreekt

De Canadese Joy Fielding wilde aanvankelijk actrice worden. Ze heeft onder haar eigen naam, Joy Tepperman, een paar bijrollen in films gehad en speelde ook in een enkele televisieserie. In 1972 gaf ze het acteren op en legde zich volledig toe op het schrijven van boeken. Haar debuut, The best of friends, verscheen in hetzelfde jaar en is niet in Nederland uitgegeven. Negen jaar later brak ze door met Zeg maar dag tegen mammie, ook bekend onder de titel Stil bedrog.

Op een feestje ziet Donna Edmunds een leuke man, Victor Cressy. De volgende dag komt hij haar kantoor binnen en nodigt haar uit voor een lunch. Een paar maanden later trouwen ze, maar het huwelijk is niet wat Donna er van verwacht had. Ze besluiten te scheiden waarna een strijd over de toewijzing van hun kinderen losbarst. De kinderen worden aan Donna toegewezen en alles lijkt goed te gaan. Tot Victor ze een weekend heeft en ze niet meer terugbrengt. Hij blijkt spoorloos te zijn verdwenen, maar af en toe laat hij telefonisch wat van zich horen. Op zijn eigen nogal sadistische manier. Voor de steeds wanhopiger wordende Donna staat het leven daarna op z'n kop en ze wil er alles aan doen om haar kinderen terug te krijgen.

Zeg maar dag tegen mammie bestaat uit twee delen: het verleden en het heden. In het eerste deel draait het vooral om het huwelijk van Donna en Victor dat alleen maar uit ruzie lijkt te bestaan, hun scheiding en de daaropvolgende rechtszaak. In dit deel wordt af en toe ook nog teruggesprongen naar een eerdere periode. Die flashbacks komen vaak zomaar uit de lucht vallen en dat zorgt, zeker in het begin, voor onduidelijkheid. In het tweede deel is dit minder, hoewel ook daarin wel wat verwarrende momenten voorkomen.

De personages Donna en Victor zijn redelijk uitgewerkt en je merkt al snel dat Donna bij vlagen nogal opstandig en onredelijk is. Victor is een nogal betweterig mannetje dat altijd zijn zin wil krijgen. Al vrij snel in het verhaal weet je dat zoiets nooit goed kan gaan. Dit is niet het enige dat voorspelbaar is. Want ook de uitspraak van de rechtbank, de titel van het boek is daar natuurlijk ook debet aan, en de uiteindelijke ontknoping zijn bepaald niet verrassend.

Toch merk je dat Fielding die ontknoping naar een wat hoger niveau wil tillen. Ze probeert de spanning op te voeren met behulp van een aantal plotwendingen. Dat is zo goed als mislukt. Het boek kabbelt daardoor, maar ook door het ontbreken van verrassingen, voort en wordt, op een sporadisch moment na, niet spannend. Eigenlijk was dat ook niet meer te verwachten als je in ogenschouw neemt dat diverse hoofdstukken alleen maar zijn gevuld met ruzies over de meest onbenullige dingen.

Zeg maar dag tegen mammie is niet alleen kommer en kwel. Het heeft ook een positieve kant: het leest namelijk erg vlot. Het voordeel daarvan is dat het snel uit is waardoor je je niet langer hoeft te vervelen.