Veelbelovend begin van trilogie

Nadat zijn debuutthriller, Zij die volgen, uitkwam, werd de Noorse auteur Ingar Johnsrud geprezen om zijn scherpe oog voor detail, de innovatieve intriges en zijn zelfverzekerde proza. Daarmee vestigde hij meteen naam en werd gezien als een van de rijzende sterren in het Noorse misdaadgenre. Voordat hij boeken ging schrijven, was hij vijftien jaar journalist bij een van de grootste mediabedrijven van Noorwegen. Momenteel is hij naast auteur ook nog freelancejournalist. Het tweede deel van de Broederschaptrilogie, Zij die gaan, is in 2017 verschenen.

Op een boerderij ten noorden van Oslo worden vijf lichamen gevonden, leden van de sekte Het licht van God. Rechercheur Fredrik Beier is belast met het onderzoek. De moorden hebben de schijn van een religieuze wraakactie. Beier werkt samen met Kafa Iqbal en beiden denken er anders over. Tijdens hun onderzoek ontdekken ze dat de sekteleiders een duister verleden hebben dat teruggaat naar de Tweede Wereldoorlog waarin onmenselijke experimenten werden uitgevoerd. Tegelijkertijd moeten ze de seriemoordenaar zien te vinden.

Hoewel de eerste hoofdstukken vooral een introductie zijn van de diverse personages, wordt de nieuwsgierigheid van de lezer toch wel opgewekt. Je krijgt dan een heel kleine indruk van wat zich afspeelt. Na een vijftal hoofdstukken komt het verhaal eigenlijk goed op gang en neemt de spanning eveneens toe. Daardoor wordt het verhaal een stuk boeiender. De spanning wordt er mede ingehouden door de diverse flashbacks die leiden tot iets voor het begin van de Tweede Wereldoorlog. Vervolgens verspringen deze terugblikken steeds verder in de tijd, waarop het verhaal op een gegeven moment in die oorlog terechtkomt. Overigens is het nog niet direct duidelijk waartoe deze flashbacks dienen, later in het verhaal wordt dit een stuk helderder.

Omdat er nogal wat verbanden zijn en een aantal daarvan complex is, is het, om het spoor niet meteen kwijt te raken, wel aan te raden de aandacht bij het verhaal te houden. Wat onderwerpen betreft komen namelijk de Tweede Wereldoorlog, islamitische terroristen en een sekte voorbij. De vraag is wat dit alles met elkaar te maken heeft. De uiteindelijke samensmelting van deze afzonderlijke thema’s is door de auteur op een intelligente manier opgezet. Dat geldt eveneens voor de cliffhangers in enkele hoofdstukken. Ze kabbelen rustig voort waardoor de lezer is slaap driegt te sukkelen. Maar dan is er het eind. Dat dan explosief en buitengewoon verrassend is. Ook door deze plotwendingen weet Johnsrud de spanning er goed in te houden.

De meeste personages worden redelijk goed uitgewerkt. Voor Beier maakt de auteur blijkbaar een uitzondering, want over hem wordt meer dan voldoende bekendgemaakt. De lezer krijgt daardoor vooral met hem een band. Toch is het niet zo dat het boek daardoor oppervlakkig is. Integendeel, het heeft, vooral door de gekozen onderwerpen en de opzet van het verhaal, genoeg diepgang. Daardoor is Zij die volgen, ondanks de prettige schrijfstijl, geen gemakkelijk leesbaar boek. Dit debuut is ondanks alles wel een sterk en veelbelovend begin van de trilogie en doet zonder meer uitzien naar de andere twee boeken.