Een YA classic

Allereerst: dit boek is de reden dat ik in aanraking ben gekomen met het genre YA én verliefd ben geworden op boeken met engelen in de hoofdrol.

De hoofdpersoon in dit boek is Luce, een 17 jarig meisje dat na een dodelijk ongeluk wordt overgeplaatst naar een tuchtschool genaamd Zwaard en Kruis. Een jongen is gestorven in een brand die Luce wonder boven wonder als enige heeft overleefd. Zij weet niet hoe de brand is ontstaan en waarom zij er zonder kleerscheuren vanaf is gekomen. Dit vindt de politie erg verdacht en daarnaast loopt Luce ook nog bij een psychiater omdat ze ‘schaduwen’ ziet.
De school lijkt dan ook meer een gevangenis met minderjarige criminelen, en ze heeft moeite om haar draai te vinden. Toch leert ze al snel Arianne en Penny kennen, twee totaal verschillende meiden met wie ze goed op kan schieten.
De regels binnen Zwaard en Kruis zijn erg streng. Je mag geen telefoon hebben, je moet toestemming hebben om de zwaar afgeschermde PC’s op school te mogen gebruiken en je mag 1x per week, 15 minuutjes bellen. Overal hangen camera’s, en om het leven een beetje dragelijk te maken moet je best wat dingen stiekem doen. Arianne is gek en met nog gekkere connecties krijgt ze van alles voor elkaar. Penny zit vrijwillig op het Zwaard en Kruis en heeft zo haar voordeeltjes die het leven voor Luce ook wat makkelijker maken.

Totdat Luce Cam en Daniel ontmoet.

Het is een typische YA driehoeksverhouding, maar door alle mysteries en geheimen is het weer niet een typische YA driehoeksverhouding. Cam is de “badboy who sweeps you of your feet” en Daniel is de superknappe onbereikbare “boy next door” waar je wel voor moét vallen. Cam wil Luce, Luce wil Daniel, Daniel wil rust. Cam verward Luce. Geheimen, geheimen en nog meer geheimen, vage gebeurtenissen, Cam, Daniel. De verhaallijn gaat wel even steeds hetzelfde rijtje af. MAAR met iedere hint, iedere aanwijzing en ieder geheim dat weer ontdekt wordt kom je steeds een beetje dichterbij, dichterbij de rede dat Daniel zo afstandelijk doet en tegelijkertijd niet bij Luce weg te slaan is, de rede dat Cam achter Luce aanzit en wat de schaduwen precies zijn die Luce al haar hele leven achter volgen en opjagen…

Het verhaal lees je dan ook vooral vanuit Luce, en het is in de derde persoon geschreven. Luce is eigenlijk een doorsnee meisje met hobby’s, stomme grappen, talenten en onzekerheden. Ze is een typische puber die de wereld wil begrijpen, maar zich soms wel in stomme situaties stort. Ze wil graag onafhankelijk zijn maar stelt zich erg afhankelijk op. Dit beseft ze ook regelmatig en dat vindt ze verschrikkelijk. Emotional rollercoaster dus. Daar kan ik me prima bij inleven, al vind ik persoonlijk verhalen die in de ik-vorm zijn geschreven prettiger lezen.
Het verhaal zelf kan nogal langdradig zijn als je een ongeduldige lezer bent die graag veel actie en vooruitgang in een verhaal ziet. Dit boek komt langzaam op gang maar dat hoort bij de clue van het verhaal: voor alles wat Lauren Kate schrijft is een reden, en beetje bij beetje krijg je steeds meer een ‘OH JA DAT’ moment. Zulke boeken vind ik geweldig en die beloven vaak ook veel goeds voor de vervolgboeken. Alles zit dan vaak met elkaar verweven.

Dit boek is de start van een geweldige serie, die ik in zijn geheel boek voor boek voor jullie ga recenseren. Ik ben heel erg benieuwd wat jullie van dit boek vonden, en van de rest van de serie.