Een originele re-telling

Hoewel dit verhaal het over elfiden en fae etc. gaat, wilde ik het toch een kans geven. Boeken met een verhaal waar deze wezens in voorkomen trekken mij negen van de tien keer namelijk niet. Máár ik ben helemaal weg van Belle en het Beest en gezien dit een retelling scheen te zijn én de hele hype eromheen heb ik me laten overhalen dit boek toch te kopen en te lezen. Ohja, en de cover. Het is sowieso een pareltje in mijn kast!

Maargoed, even de flaptekst:

Het bos waarin de negentienjarige Feyre woont is in de lange wintermaanden een koude, sombere plek. Haar overlevingskansen en die van haar familie berusten op haar vermogen om te jagen. Wanneer ze een hert ziet dat opgejaagd wordt door een wolf kan ze de verleiding niet weerstaan om te vechten voor de prooi. Maar om te winnen moet ze de wolf doden en daarop staat een prijs. Niet veel later verschijnt er een beestachtig wezen om vergelding op te eisen. Wanneer ze naar het gevreesde feeënrijk Prythian wordt gesleept, ontdekt Feyre dat haar ontvoerder geen beest is, maar Tamlin – een van de dodelijkste, onsterfelijke magische wezens ooit gekend. Terwijl ze op zijn landgoed verblijft, veranderen haar ijzige vijandige gevoelens voor Tamlin in een vurige passie die elke leugen en waarschuwing over de mooie, gevaarlijke wereld van de Elfiden in rook doet opgaan. Maar een oude, kwaadaardige schaduw groeit over het land, en Feyre moet een manier vinden om het te stoppen of Tamlin en zijn wereld zullen voor eeuwig verdoemd zijn.

Feyre (wat een prachtige naam!) doet me een beetje denken aan Katniss van De Hongerspelen. Alleen is bij Feyre haar moeder overleden, heeft ze een hekel aan haar vader en geen goede band met haar zussen. Net als Katniss jaagt Feyre met een boog en is zij heel erg op zichzelf en vertrouwd niet snel iemand. Hmm, ik moet toegeven ik had heel erg mijn bedenkingen. Vooral als Feyre het had over ‘haar bos’.
Desalniettemin kreeg Sarah J. Maas het meteen voor elkaar om mij het verhaal in te trekken. De omgeving wordt erg uitgebreid en gedetailleerd omschreven. Het voelt alsof ik Feyre ben en in het bos sta. De persoonlijkheid van Feyre vind ik ook erg realistisch. Ze reageert zoals een 19 jarige die veel te snel heeft moeten opgroeien zou reageren. Dit maakt het verhaal voor mij erg prettig om te lezen. Ik kan me namelijk nogal snel irriteren als de personages voor mij onrealistisch aanvoelen.

Het verhaal begint sterk met een prachtige omgevingsschets en het is al snel duidelijk hoe de relatie tussen Feyre en haar gezinsleden onderling is. Ik zat dus ook al vrij snel compleet in het verhaal, waardoor ik het boek moeilijk weg kon leggen. Zodra Tamlin ten tonele verschijnt, wordt je een wereld ingezogen die eigenlijk onbeschrijflijk is. Je maakt kennis met verschillende wezens, normen, waarden, tradities, rangen, noem het maar op. Ik was even bang dat ik het verhaal niet bij zou kunnen houden, maar de wereld wordt gedoseerd en in stapjes voor je geopend en uitgelegd. Je krijgt niet ineens een hele berg informatie waardoor je de draad kwijt raakt.

Ondertussen leer je Feyre ook beter kennen. Je leert over haar passie, haar (on)zekerheden, normen en waarden en persoonlijkheid. Feyre ontwikkeld zich echt als een persoon, en de vriendschappen die zij sluit worden ook steeds dieper. Zoals ik al eerder benoem, ik irriteer me snel aan voor mij onrealistische personages. De personages uit Doorns en Rozen voelen heel realistisch aan.

Ik wil nog zo veel meer schrijven maar dat wordt heel lastig, zonder te spoilen. Het is tot nu een van de beste boeken die ik dit jaar heb gelezen, en ik kan niet wachten tot ik deze week tijd heb om Hof van mist en woede te halen.
Mocht je nog twijfelen om het verhaal zelf: lees het, het is het echt waard. Alleen de cover is al een parel in je kast!