Een einde wat ieder kind in deze situatie verdiend.

Saskia en Jonka hebben hun leven weer een beetje op de rit na jaren van mishandeling, verwaarlozing en misbruik. Nadat zij op verschillende woongroepen hebben gewoond, hebben zij nu een plekje voor zichzelf gevonden en hun eigen leventje opgebouwd. Saskia woont samen met haar vriend in een kleine, maar knusse studio en Jonka werkt op de boot in de bediening. Hun moeder hebben zij al jaren niet meer gesproken.

Tot Saskia een telefoontje krijgt van hun tante. Hun moeder ligt op sterven en wil haar dochters nog één keer zien. Nog één keer spreken. Saskia ziet dit eigenlijk niet zitten, ze heeft nog te veel pijn van alle situaties die zich hebben afgespeeld. Toch wil ze haar moeder nog een laatste kans op vergeving geven. Ze haalt haar zusje Jonka over om ook te gaan, en zo zijn de zussen weer bij hun moeder.

Er wordt veel oud zeer besproken, heel wat harten gelucht en moeder verteld háár verhaal. Maar is dit wel het afscheid dat Saskia en Jonka voor ogen hadden?

Dit deel is het ruwste deel van alle drie. In dit deel gaat vooral Saskia open het gesprek aan met haar moeder en gooit al haar verdriet, woede, teleurstelling en eenzaamheid er uit. Tegelijkertijd lees je in briefvorm het verhaal van de moeder van Saskia en Jonka. Ook dit verhaal is aangrijpend. Je zou toch denken dat je als moeder zijnde, met een eigen verleden, er alles aan doet om je kinderen te beschermen? In dit verhaal lees je, dat er toch altijd meer achter zit en het helaas niet altijd even simpel is.

Dit boek is wederom gebaseerd een waargebeurd verhaal en dat maakt het ook weer extra heftig. Dit boek is zeker een gedroomd einde, een einde dat veel kinderen die in deze situatie hebben gezeten gewild zouden hebben. Toch je eigen gevoel op tafel gooien, omdat het nu alles of niets is in deze situatie. Elkaar weer aan kunnen kijken zonder negatieve emoties. Elkaar weer even vasthouden. Elkaar troosten. Zoals een ouder dat hoort te doen.