Een boek dat je de weg van een psychose laat zien.

Venita is zeventien jaar oud, heeft net haar middelbare school diploma gehaald en is erg op haarzelf. Ze wilt niet echt studeren of echt werken, ze doet twee dagen in de week vrijwilligerswerk bij het asiel en gaat wel eens in de stad hangen met Camila. Camila is hetzelfde als Venita: ze houdt ook van zwart, van muziek en mooie songteksten. Bovendien heeft Camila net zo een slechte band met haar moeder als Venita. Hier kunnen ze uren over kletsen.

Vaak hebben Venita en Camila het over de vervelende dingen in hun leven, voor Venita is dat haar trauma. Venita heeft een ontzettend groot schuldgevoel en ze heeft het gevoel dat dit alleen over gaat als ze boete doet. Camila is het hier mee eens, en zet Venita ‘op het rechte pad’. Venita moet haar gevoel volgen en ze zal het vanzelf in haar ziel voelen als de boete betaald is.

Camila heeft echter de gewoonte om soms dagen niks van zich te laten horen. Als Venita dan haar nieuwe buurmeisje tegenkomt, merkt ze dat er een klik is. Venita is verbaasd, want naast Camila wilde er nooit iemand vrienden met haar zijn. Camila komt hier achter lijkt jaloers en fluistert Venita nare gedachten in waardoor Venita erg onzeker wordt. Is Camila wel de vriendin die Venita denkt dat ze is?

Ik kan maar één ding zeggen: ik ben fan. Nadat ik de boeken Zwarte Lieveling en Achtergelaten heb gelezen van de Oneindigheidstrilogie (deel drie kom in november 2018!) was ik verkocht en wilde ik ook dit boek lezen. Lege kamers heeft ook weer een psychologische insteek (waar ik erg van hou) en geeft je een kijkje in het leven van een jongvolwassene die een psychose krijgt. Ik heb meerdere YA boeken gelezen met dit thema en ik moet zeggen, Lege kamers is ontzettend goed uitgewerkt.

Het was erg interessant om te lezen hoe iemand met een psychose de wereld ziet, hoort en voelt. Je merkt tijdens het lezen al dat Venita erg heftig op zaken reageert, terwijl je dat zelf nooit zou doen. Of juist helemaal niet reageert. Terwijl je in Venita’s hoofd zit en de wereld door haar ogen bekijkt, merk je langzaam aan wel dat er iets niet helemaal klopt. Soms merkt Venita dit ook, maar lees je dat ze niet kan ontsnappen.

Susanne zorgt ervoor dat je helemaal in het verhaal wordt gezogen, want je wilt weten wat nou precies het trauma van Venita is maar vooral: wat is wel en wat is niet waar? Wat is de realiteit en wat is verzonnen? Die 221 bladzijden vliegen dan ook zo voorbij…