Helaas geen tranentrekker voor mij

Toen ik erachter kwam dat ik dit boek had gewonnen bij een winactie op Hebban (en je ook mee moest doen met de leesclub), sprong ik een gat in de lucht. Daan & Nadia stond namelijk al een tijdje op mijn nog-te-lezen-lijstje en nu kon ik het eindelijk lezen!

Ik zou niet zeggen dat ik teleurgesteld ben, want dat ben ik niet, maar ik zou ook niet zeggen dat ik dit boek een tien geef. Het was gewoon leuk om het te gelezen te hebben. Nou ja, leuk. Interessant.

Het eerste waar ik het over wil hebben is de schrijfstijl. Esther heeft een leuke schrijfstijl, echt waar, maar het is niet genoeg. Ik ben tijdens het lezen van dit boek erachter gekomen waarom ik (bijna) geen boeken lees van Nederlandse schrijvers. Waarom niet? Door de schrijfstijl. Die is vaak te simpel en dat vind ik niet leuk. Simpel vind ik niet leuk. Boeken zijn kunst, dus dat moet de schrijfstijl ook zijn. Toch?

Als tweede irriteerde ik me dood aan Daan. Tja, dat moest er even uit. Daan is naar mijn zeggen té optimistisch. Hij geloofd de hele tijd niet dat hij kanker heeft, want tja, een gezonde jonge jongen als hij kan toch nooit kanker hebben? Urgh. Natuurlijk wel! En het stuk na de stralingen. Wat hij dan geloofd. Nee, Daan kan ik niet uitstaan.

Het derde vind ik Jenny ontzettend vreemd. Hoe ze met Nadia over Daan praat (vooral over de telefoon)... Ik bedoel, zo praat je toch niet met de moeder van de jongen die je leuk vind? Of ben ik de enige die zo denkt? In ieder geval, ik vond Jenny raar.

Dat Daan & Nadia een tranentrekker is begrijp ik wel, maar kom op, ik zag dat al sinds pagina één aankomen. Echt. Toch vond ik het zielig. En stom. Maar huilen? Nee. Dat deed ik niet.

Ik denk dat ik dit boek genoeg heb afgekraakt. Waarom ik dat doe? Geen idee. Normaal kijk ik niet zo kritisch naar boeken, maar als ik meedoe met leesclubs... Dan slaat de negativiteit in.

In ieder geval wil ik zeggen dat Daan & Nadia niet slecht is. Echt niet. Ik irriteerde me alleen aan bepaalde punten. De rest vond ik geweldig. Dit boek is ook echt zo'n aanrader, dat als je iemand kent die het zit te lezen, je diegene continu vraagt waar hij of zij is en dan als het eindelijk is gebeurd je stiekem zit te lachen maar ook zit mee te huilen.

En heb ik al gezegd dat de cover erg mooi is? Normaal houd ik niet van covers met echte mensen, maar bij dit boek vind ik het wel leuk. Het is ook echt zo'n cover waar uren naar gestaard kan worden. Of ben ik weer de enige?

Ik raad dit boek aan aan iedereen die een grote fan is van Een Weeffout in Onze Sterren of die gewoon zin heeft om een potje te zitten huilen. En aan iedereen die niet echt een lezer is van boeken van Nederlandse schrijvers. Ook al vond ik de schrijfstijl niet schitterend, het was wel leuk. Ik hoop dat ik nu mezelf niet tegenspreek, maar hopelijk begrijp je wat ik bedoel.