Wauw. Gewoon wauw.

Ik had gemengde dingen over dit boek gehoord. Sommigen (zoals Joost) vonden het geweldig, terwijl anderen de hype niet echt begrepen. Daarom wist ik ook niet wat ik van dit boek moest verwachten. Was het nou goed of slecht?

Omdat dit boek 'maar' 200 bladzijdes heeft kon ik het binnen een paar uur uit krijgen en in die paar uur is gebleken dat ik dit boek geweldig vind. Nou ja, geweldig is ook niet het juiste woord. De Appeltaart van Hoop is ontroerend.

Het beste is om dit boek te beginnen zonder te weten waar het over gaat (de achterflap lezen is voldoende). Zo komt alles hard aan en dat is juist het bijzondere aan dit boek. Als ik meer over het verhaal had geweten zou ik De Appeltaart van Hoop niet zo mooi hebben gevonden. Dus echt diep op het verhaal kan ik niet ingaan.

Wel kan ik zeggen dat de schrijfstijl erg fijn om te lezen was. Ik vloog er doorheen. Ook de personages waren erg fijn om over te lezen.

De Appeltaart van Hoop is een boek dat ik iedereen aanraad. Het verhaal is mooi en roept emoties op (voor de emotionelen onder ons). Ook de personages zijn niet bepaald mensen die te vergeten zijn.
Hoewel dit boek als Young Adult wordt beschouwd is het prima om dit boek te lezen als een jongere lezer (maar er moet wel rekening worden gehouden met het feit dat onderwerpen als 'zelfmoord' in het verhaal voorkomen. 12+ denk ik?). Ook volwassenen kunnen genieten van dit boek, aangezien het over een heftig onderwerp gaat. Nou ja, genieten is ook niet het juiste woord. Er wordt vast wel begrepen wat ik bedoel. En natuurlijk omdat het over appeltaarten gaat! (Ik heb nu stiekem zin om appeltaart te eten...)

Sarah Moore Fitzgerald heeft mijn aandacht getrokken, dus als ik ooit een boek zie dat door haar is geschreven is er een grote kans dat ik daar mijn geld aan uitgeef...

(Eerder verschenen op debookgeek.blogspot.nl)