De spanning mist

Na 72 uur is een boek waarvan je al snel denkt het gaat een race tegen de klok worden een boek vol spanning… Helaas mist de spanning tijdens het verhaal.

Tijdens het boek lees je korte hoofdstukken vanuit verschillende personen, met allemaal hun eigen kijk op de zaak Ook krijg je een kijkje in het privéleven van deze personen, dit soms iets te veel, zonder toegevoegde waarde voor de zaak. Een voordeel is wel dat je de personen een stuk beter kent aan het einde van het boek.
Het verhaal gaat vooral over Manon, niet de ‘pittige tante’ die ik had verwacht maar wel weer heel menselijk met haar liefdesproblemen. Manon heeft goede hulp aan Davy – haar trouwe partner –.

Tijdens de zoektocht naar Edith proberen ze alles te onderzoeken wat maar met de zaak te maken kan hebben, ze hebben geen begin dus onderzoeken ze alles wat ze maar tegenkomen in de hoop dat het een spoor brengt naar Edith…
Doordat ze zoveel onderzoeken komen er ook personen in die je niet verwacht en een raadsel blijven waarom ze ineens in het verhaal zitten, hierdoor blijf je jezelf dingen afvragen en doorlezen. Ondanks dat de spanning er steeds net niet in komt blijf je nieuwsgierig, wordt Edith nog gevonden en wat is er gebeurt.

Al met al niet echt een thriller, de spanning komt er maar niet door. Toch vind ik het boek fijn lezen, door de korte hoofdstukken maar ook doordat je iedere keer vanuit een ander persoon leest en je nieuwsgierigheid gewekt blijft.