De verhalen in zijn totaliteit zitten razend knap in elkaar en zijn geen pagina saai.

Zoenoffer is het tweede deel van Karin Slaughters Sarah Linton-trilogie. Het eerste deel Nachtschade en het derde deel Een lichte koude huivering stonden al in mijn archief. Nu eindelijk ook het hiaat van deel twee opgevuld. Zoenoffer was net als de andere twee delen weer een verstikkend echt boek waar ik erg van heb genoten.

In Zoenoffer zitten alle vertrouwde figuren uit Nachtschade nog steeds op hun plek. Sarah Linton is nog steeds kinderarts en lijkschouwer, Jefferey Tolliver de immer stoere politieman en Lena Adams is zo zwaar getraumatiseerd dat ze haar werk niet meer goed kan doen. Als Jefferey tijdens een zeer bedreigende situatie een jong meisje dood moet schieten begint de ellende. Waarom drijft de dertien jarige Jenny Jefferey zover in het nauw dat hij geen andere keus heeft dan haar neer te schieten? Tijdens het onderzoek naar het hoe en waarom komt de ondenkbare waarheid steeds verder naar boven. Het lijkt er op dat er een grootschalig kinderpornonetwerk met alle ellende die daarbij hoort actief is. Wie zit hier achter en hoeveel kinderen staan al op de slachtofferlijst?

Zoenoffer is minstens zo goed als Nachtschade en een lichte koude huivering’. Het is prettig om nieuwe avonturen te beleven met de reeds bekende hoofdpersonen. Slaughter heeft de gave om haar karakters heel natuurgetrouw neer te zetten en ze hun eigen unieke rol te geven in het geheel. Vooral de positionering van Lena is heel goed gelukt. Door het trauma dat ze heeft opgelopen in deel 1 is ze emotioneel volledig geblokkeerd. Het is hartverscheurend om als lezer deelgenoot te zijn van haar verwerkingsproces. De opgekropte frustratie, angst en pijn spatten van de bladzijdes af. Het is moeilijk om hierbij toe te kijken vanaf de zijlijn en niets te kunnen doen. Ook de kinderpornolijn komt natuurgetrouw over (voor zover een leek daarover kan oordelen). Dergelijke gruwelijke dingen gebeuren echt en waarschijnlijk op grote schaal. Het meest actueel en confronterend is het proces tegen Dutroux. Net als in Zoenoffer is het in deze real time situatie maar de vraag of de onderste steen ooit echt boven komt. Het is onbegrijpelijk wat ‘volwassenen’ soms uithalen met (hun eigen) kinderen. De verwoesting die kindermisbruik met zich meebrengt weet Slaughter in haar boek zeer schrijnend neer te zetten.

De boeken van Slaughter zijn niet pagina voor pagina ultiem spannend, daarvoor is de tijd die ze aan de uitdieping van de karakters besteedt te groot. Dit haalt soms de vaart wat uit haar boeken, maar niet op een vervelende manier. De verhalen in zijn totaliteit zitten razend knap in elkaar en zijn geen pagina saai. Een beetje voorspelbaar (en jammer) was de rol van één specifieke dader in Zoenoffer, daar had Slaughter iets originelers voor kunnen verzinnen. Dit minpuntje kost haar voor dit boek 1 ster, maar er blijven er nog 4 over en dat is een mooie score!