Mooi verhaal

Onlangs las ik 'Onbezorgd' van Tom Winter. Een onverwacht mooi boek over twee personen die elk op hun eigen manier ongelukkig zijn met hun leven. Ze kennen elkaar niet, maar toch weten ze elkaar op een bepaalde manier weer gelukkig te maken.

Carol is getrouwd met Bob. Carol twijfelt al jaren of Bob wel de goede keuze is geweest voor haar. Maar ze durft de knoop nog door te hakken om hem te verlaten. Ze wil de schone schijn ook graag ophouden voor hun dochter Sophie. Als ze eindelijk besluit de grote stap te nemen, krijgt Bob te horen dat hij kanker heeft. Wat nu? Ze besluit al haar gevoelens en frustraties op te schrijven in briefvorm. Om het een plekje te geven, stuurt ze deze op. Ongeadresseerd dat wel. Of iemand het ooit leest dat maakt haar niets uit. Voor haar is het een soort opluchting dat ze haar problemen van zich af schrijft.

Albert is bijna gepensioneerd. Hij mag bijna stoppen met werken. Maar Albert weet niet of hij daar zo blij mee moet zijn. Zijn werk is voor hem nog de enige manier om onder de mensen te zijn. Hij ziet op tegen het zwarte gat wat straks gaat komen. Thuis zit hij helemaal alleen met het gezelschap van zijn kat Gloria. Zijn vrouw overleed 40 jaar geleden onverwachts. Het was zijn grootste liefde, hij heeft sindsdien ook geen ander meer gehad. Ook al haar kleren en spulletjes staan nog in de kast. Albert werkt bij de post en daar krijgt hij de klusjes die niemand nog wil doen. Hij krijgt de taak om de onbestemde post weg te werken. De brieven worden uitgezocht en daarna vernietigd. Het zijn de brieven met onleesbare adressen, brieven aan de kerstman en brieven in witte enveloppen zonder adres met een smiley in de bovenhoek. Deze laatste vindt Albert interessant. Omdat hij het werk toch in zijn eentje doet, besluit hij deze brieven te lezen. Het zijn de brieven van Carol.

Terwijl het schrijven van de brieven voor Carol een soort therapie is, gaat er voor Albert een nieuwe wereld open. Door het lezen van de problemen van Carol, komt hij erachter dat hij eigenlijk eenzaam is. Albert besluit Carol te zoeken. Hij heeft toch tijd zat. Door de tekst in de brieven weet hij ongeveer waar Carol moet wonen. Voor zowel Carol als Albert is hun leven niet meer hetzelfde als vroeger.

Toen ik het boek begon te lezen, dacht ik een leuk boek voor tussendoor te hebben. Een man en een vrouw schrijven brieven aan elkaar. Door een speling van het lot ontmoeten ze elkaar, ze worden verliefd en leefden nog lang en gelukkig, zoiets. Dat klopt dus niet helemaal. Het is inderdaad een leuk, maar vooral mooi verhaal om te lezen. Dat is iets wat ik niet had verwacht.

Omdat het twee verschillende hoofdpersonen zijn, wordt het verhaal ook verteld vanuit die twee oogpunten. Ondanks dat het onderwerp niet om te lachen is, zit er toch wel wat humor in, waardoor het wat luchtiger wordt. Het is wel van die droge Engelse humor en daar moet je van houden. Ik hou daar van. Het verhaal loopt ook niet af zoals je in het begin zou denken. Er zit een hele mooie wending aan het eind. Ik las dit boek in de trein en toen ik het eenmaal uit had, moest ik wel moeite doen om die brok in mijn keel weg te slikken. Dat had ik eigenlijk ook niet zien aankomen.

Ik vind het een aanrader. Het is een onverwacht mooi boek.