Humoristisch en ontroerend tegelijk!

Ik ben er even tussenuit geweest. Het was een hele korte vakantie. Niemand heeft het gemerkt. Ik ben mijn huis ook niet uit geweest, maar toch heb ik een heuse interrail tocht gemaakt door Europa. Ik begon in Londen waar ik via Parijs, Amsterdam, München, Venetie, Florence en Madrid weer terug kwam. Ik bevond me in het gezelschap van een Engels gezin, de Petersens. Pa Douglas is wetenschapper van beroep en moeder Connie is meer van de artistieke kant. Een beter voorbeeld van tegenpolen die elkaar aantrekken kun je niet hebben. Hun 17-jarige zoon Albie was ook mee. Niet dat hij zat de wachten op een reisje met zijn ouders, maar hij had geen keus. Omdat hij na de zomer het huis uit gaat, wordt het leeg in huize Petersen. Connie heeft Douglas dan ook midden in de nacht verteld dat ze hem wil verlaten. Douglas wil koste wat het kost zijn huwelijk redden en organiseert een laatste vakantie voor het hele gezin in de hoop dat alles goed komt.

Degene voor wie bovenstaande situatie bekend voorkomt, weet dat ik het boek Wij heb gelezen van David Nicholls. Voor de overige lezers heb ik de volgende boodschap: lees dit boek!

Het verhaal wordt voornamelijk verteld door de ogen van Douglas. Douglas is wetenschapper, is heel precies en doet alles volgens het boekje. Zijn vrouw Connie is totaal het tegenovergestelde. Zij is chaotisch en houdt ervan om van de gebaande paden af te wijken. Ook hun zoon Albie lijkt meer van Connie te hebben dan van Douglas. Iets waar Douglas toch wat moeite mee heeft. Terwijl Albie graag van zijn hobby fotografie zijn werk wil maken, ziet Douglas hem liever in een 'echte' baan. De relatie tussen vader en zoon wordt er daardoor niet beter op. Naarmate de jaren vorderen is het ook voor Connie steeds duidelijker dat ze niet met Douglas als echtpaar verder wil. De twee hebben heel veel meegemaakt en Douglas wil zijn gezin graag bij elkaar houden.

De personages komen stuk voor stuk realistisch over. Douglas bedoelt het allemaal zo goed, maar Connie en Albie gooien ieder op hun eigen manier roet in het eten. Het heden wordt afgewisseld met het verleden. Je komt te weten hoe Douglas en Connie elkaar hebben leren kennen en hoe zij hun roerige leven hebben gedeeld. Het zijn korte hoofdstukken, waardoor er vaart in het verhaal blijft zitten. Het is een verhaal met een humoristische kant, maar ook een ontroerende. Het verhaal is zo goed geschreven, dat je ook echt mee leeft met iedereen.

Daarnaast neemt Nicholls je ook echt mee op roadtrip door Europa. In veel van de steden die het gezin aan doet, ben ik zelf ook geweest. Met de kunst in de verschillende musea heb ik dan wat minder. Maar het is allemaal zo beschrijvend geschreven, dat je het echt voor je ziet. Ook als je er nooit geweest bent. Ik weet nu bijvoorbeeld precies hoe Venetië eruit ziet. Je bent echt even weg. Het is allemaal heel gedetailleerd geschreven, maar het wordt nergens langdradig. Het leest als een feelgood film. Dit boek zou overigens niet misstaan als boekverfilming.

Wij is een boek waar je alleen maar van kunt houden. Het is humoristisch en ontroerend tegelijk. Een heerlijk feelgood boek.