Thriller light met een Benidorm Bastards sausje

Soms lees je een boek, waarvan je na het lezen niet weet wat je ervan moet vinden. Dat had ik bij Zondaarskind van Marion Pauw. Het boek vond ik op de thriller afdeling in de bieb. Ook op de kaft staat dat het een thriller is. Er zitten zeker wel spannende stukken in, maar echt een thriller vond ik het niet. Ik vond het meer een roman met thriller elementen. Het is ook zeker geen slecht boek. Daar wringt ook direct de schoen. Als thriller is het niet geslaagd, maar als gewoon boek is het dan weer wel de moeite waard.

Zondaarskind gaat over Geertruida (Truitje) Amalia Langhout. In het begin van het boek maak je voor het eerst kennis met Truitje. Ze is 80 en woont nog zelfstandig. Door een ongelukkige val in de badkamer breekt ze haar heup. Tijdens haar revalidatie zoekt ze afleiding bij het bejaardenkoor. Daar komt ze Frédérique van Zuilen - Vos tegen. Jarenlang heeft ze haar niet gezien en dat vind Truitje allang best. De dames staan niet op goede voet met elkaar. Frédérique speelt een belangrijke rol in het verleden van Truitje.

In de eerste helft van het boek blikt Truitje terug op haar verleden. Op 9-jarige leeftijd verliest ze haar ouders en zusje bij een brand, waarna ze opgenomen wordt in een katholiek weeshuis. Het leven hier is niet gemakkelijk. Met de beschrijvende vermogens van Pauw is niets mis. Ik heb me af en toe ook geërgerd aan de dingen die Truitje mee moet maken. Op haar achttiende gaat Truitje werken als dienstbode bij een welvarend gezin. Hier blijkt dat de personages allemaal een bepaald type vertegenwoordigen. Het verlegen meisje Truitje komt bij de rijke familie Van Zuilen (inclusief leuke en knappe zoons) werken. Oudste zoon Waldemar valt voor Truitje, maar Waldemar is al beloofd aan de eveneens rijke Frédérique Vos. Truitje weet zeker dat de liefde tussen haar en Waldemar echt is. Zeker als ze zwanger raakt weet ze zeker dat Waldemar Frédérique aan de kant zet om met haar oud te worden. Frédérique bekijkt dit echter van een heel andere kant. Het verhaal van de jonge Truitje is mooi om te lezen, maar echt spannend is het niet.

In de tweede helft zijn we weer in de tegenwoordige tijd. Truitje besluit wraak te nemen op Frédérique. Met het wraakplan op zich is niets mis. Dat had best een spannende thriller kunnen worden. Maar de manier waarop Truitje het aanpakt, lijkt een beetje op een parodie. Zeker als ze de eveneens bejaarde mevrouw Koe als partner in crime meeneemt in haar plannen. Daardoor wordt het een soort 'Benidorm Bastards en de wraak op de vrouw die mijn leven verwoestte'. Een mooie titel voor een komische film. Het boek krijgt daardoor ook een humoristisch sausje. In deze helft zitten ook wel elementen van wat een thriller een thriller maakt, zoals een vage figuur die rond het huis sluipt, bedreiging en een verknipte koordirigent die in Truitje zelf een kans ziet om ongeoorloofd aan geld te komen.

Alles bij elkaar is dit een wel een boek om mee op vakantie te nemen. Gewoon even verstand op nul en lezen. Omdat de twee delen in het boek los staan van elkaar, ontbreekt de spanning. Wanneer heden en verleden wat sneller door elkaar opgevolgd worden, zit er meer spanning in. Nu moet je eerst door de roman die deel één is, om vervolgens in de semi thriller te belanden die deel twee is. Een vermakelijk boek om te lezen, maar een thriller is het niet.