Ontroerend verhaal over anders zijn

Ginny Moon is dertien – bijna veertien – maar eigenlijk had ze altijd negen jaar moeten blijven. Op die leeftijd werd ze uit huis geplaatst omdat haar moeder Gloria niet voor haar kon zorgen. Ze moest alles wat ze kende en waar ze om gaf achterlaten. Ginny is autistisch en omdat ze ergens altijd negen is gebleven moet ze in het weekend elke ochtend exact om negen uur opstaan en moet ze precies negen druiven bij haar glas mensenmelk bij het ontbijt. Bij haar derde pleeggezin heeft Ginny eindelijk een thuis gevonden. Alles verandert echter door de zwangerschap van haar pleegmoeder. Ginny wordt geconfronteerd met wat ze achter heeft moeten laten toen ze bij haar biologische moeder werd weggehaald. Ze is bereid alles op te geven om Gloria te vinden om redenen die alleen zijzelf begrijpt.

‘Ginny Moon heeft gelijk’ is het debuut van Benjamin Ludwig, die docent Engels en Creative Writing is. Hij heeft zelf een autistische pleegdochter. Zijn debuutroman is gebaseerd op zijn eigen ervaringen met zijn tienerdochter en met andere bijzondere kinderen. Het is duidelijk dat Ludwig weet waar hij over schrijft. Hij zet Ginny ontzettend goed en consequent neer.
Het boek is geschreven vanuit Ginny. Je ziet de wereld door haar ogen en die wereld heeft voor haar een eigen logica. Ludwig weet Ginny’s gedachtegangen niet alleen goed over te brengen, maar slaagt er ook in om duidelijk te maken hoe logisch en vanzelfsprekend deze manier van denken voor haar is. Doordat dit zo overtuigend en consequent wordt gedaan komt Ginny echt tot leven en ga je mee in haar gedachtegangen. Dat is soms confronterend als je merkt dat je je door jouw heel andere manier van denken bijna ergert aan hoe zij dingen ziet of verwoordt.
De hoofdstukken zijn kort. Elk hoofdstuk is een bepaald moment uit het leven van Ginny. Dat de hoofdstuktitels uit een aanduiding van de datum en een tijdstip bestaan is leuk gedaan. Het is logisch en de ideale vorm voor de hoofdstukken uit dit boek.
Ginny’s autisme is niet zomaar een eigenschap van haar. Het is waar het verhaal over gaat. Dit boek had niet verteld kunnen worden vanuit een ander personage; doordat Ginny autistisch is denkt ze zoals ze denkt en doet ze wat ze doet. Ze heeft bepaalde overtuigingen die “gewone” kinderen niet zouden hebben en doet dingen die zij niet zouden doen, maar alles is logisch. Je leest niet enkel over een autistisch meisje, maar beleeft alles daadwerkelijk zoals zij het beleeft. Haar frustratie dat anderen haar soms niet begrijpen, zelfs niet als wat ze zegt waar is of als ze iets doet wat in haar ogen juist is, is voelbaar.
Al vroeg in het boek wordt duidelijk wat Ginny achter heeft moeten laten toen ze uit huis werd geplaatst. Doordat dit niet de grote verrassing van het boek is, is er ruimte voor de gevolgen van deze onthulling voor Ginny en haar familie. Ginny ziet echter niet in dat de situatie inmiddels veranderd is en niemand durft haar dat te vertellen. Dat zorgt voor spanningen tussen haar en haar pleegouders. Je kunt niet anders dan heel veel medelijden hebben met dit arme meisje dat niet begrepen wordt.
Sommige dingen hadden iets meer uitgewerkt mogen worden. Niet alle personages zijn zo rond als Ginny. Ze verdwijnen soms heel plotseling uit beeld terwijl je meer over hen te weten had willen komen. Daarnaast eindigt het boek iets te plotseling terwijl het verder zo zorgvuldig opgebouwd is. Desondanks is het een knap debuut dat goed is opgebouwd en dat eindigt zoals het zou moeten eindigen.
‘Ginny Moon heeft gelijk’ is een ontroerend verhaal over anders zijn, begrip hebben voor elkaar en de liefde voor familie die alles overwint. Het is een verhaal met een bepaalde noodzaak. Je merkt dat Ludwig dit verhaal móést vertellen. Ginny zal het hart van elke lezer raken. Ze laat je niet meer los.