In alle opzichten een matig verhaal

De zwangere Agatha is jaloers op haar stadgenoot Megan. In haar ogen heeft Megan het perfecte leven; ze heeft een mooie baan als blogger, is getrouwd met een lieve man, ze hebben twee schattige kinderen en er is een derde baby op komst. Zelf moet Agatha elke dag hard werken in de buurtsupermarkt, waar haar nare baas haar de vervelendste klusjes op laat knappen. Haar vriend Hayden, die voor zijn werk op zee zit, laat niets van zich horen.
De twee vrouwen die ogenschijnlijk niet meer van elkaar zouden kunnen verschillen worden vriendinnen en steunen elkaar tijdens hun zwangerschap. Met Agatha gaat het steeds beter en ze mag eindelijk het geluk ervaren waar ze zo lang van gedroomd heeft. Megan draagt ondertussen een groot geheim met zich mee dat ze voor haar man probeert te verbergen. Als er iets met haar baby gebeurt blijkt dat ook haar leven al die tijd niet perfect was.

De Australische thrillerauteur Michael Robotham is vooral bekend van zijn Joseph O’Loughlin & Vincent Ruiz-reeks. Na het bejubelde ‘Leven of dood’ uit 2014 is het vorig jaar verschenen boek ‘Verwachting’ zijn vierde standalone. Naar eigen zeggen is het heel anders dan alles wat hij eerder geschreven heeft en is het zelfs zijn meest ambitieuze boek tot nu toe. ‘Verwachting’ overtuigt echter niet. Het is in alle opzichten een matig verhaal.
Het boek komt traag op gang. Agatha en Megan vertellen om en om in aparte hoofdstukken over hun leven. Zo leer je ze goed kennen. Robotham slaagt erin duidelijk te maken wat voor een sneu figuur Agatha is. Haar tienerjaren waren ongelukkig, ze is vervreemd van haar moeder, ze is gescheiden en haar kinderwens is tot nu toe onvervuld gebleven. Door alles wat ze heeft meegemaakt en doordat ze zelf niet alles heeft wat ze zou willen idealiseert ze het leven van Megan, die ze dan ook op een enge manier in de gaten houdt. Toch wordt nooit helemaal duidelijk wat ervoor gezorgd heeft dat Agatha uiteindelijk geworden is wie ze nu is en waarom ze vroeger zulke vreselijke dingen gedaan heeft. Dit is nog wel enigszins te begrijpen, maar uit de terugblikken op haar verleden blijkt dat ze al op vrij jonge leeftijd de weg is kwijtgeraakt en de manier waarop dat gegaan is en het feit dat ze daarna nog een redelijk normaal leven heeft kunnen leiden komen niet helemaal logisch over. Volgens andere personages is ze slim. Dit blijkt echter alleen in één deel van het boek, bij de voorbereidingen voor iets waar ze al heel lang mee bezig is. Verder komt ze vooral heel dom over. Het is een raadsel hoe ze er uiteindelijk mee weg denkt te komen.
Agatha is niet het enige vreemde personage. Ook Megan wordt steeds meer een apart figuur. Logischerwijs voel je medelijden met haar als haar het ondenkbare overkomt, maar ze blijft een beetje raar. Ze houdt dingen achter die ze zou moeten delen, zelfs als blijkt dat zij niet de enige is die geheimen heeft.
Hoewel er vreselijke dingen gebeuren in het boek voel je hier weinig bij. De gebeurtenissen hebben duidelijk niet het beoogde effect. De weinige fragmenten waarin echt emoties overkomen zijn die waarin ingegaan wordt op een ingrijpende gebeurtenis in Agatha’s jeugd. Ongeveer halverwege het boek gaat het verhaal ineens een heel andere kant op en wordt de toon heel anders. Toch komt het verhaal nog steeds nauwelijks binnen.
Het boek is rommelig opgebouwd, de auteur grijpt te vaak duidelijk in het verhaal in om het verhaal een bepaalde richting op te sturen en er blijven te veel losse eindjes over. Wat ‘Verwachting’ als thriller vooral teleurstellend maakt is dat het nergens echt spannend wordt. Zelfs als psychologische thriller of als literair boek is ‘Verwachting’ echter ondermaats. De personages doen onbegrijpelijke dingen en zijn niet erg consistent. Zodra ze voor het verhaal (tijdelijk) niet meer nodig zijn verdwijnen ze zomaar uit beeld, om dan plotseling weer op te duiken en iets geks te doen. De reacties van Hayden, de vader van Agatha’s baby, zijn af en toe behoorlijk vreemd. Ook de manier waarop Agatha met baby Rory omgaat is bizar. Ze wil alles doen voor haar kind, behalve als het om iets gaat wat zijn leven zou kunnen redden.

Robotham grijpt de kans om het aan het eind nog goed te maken ook niet aan. Hij gaat op dezelfde voet verder en het einde is dan ook helemaal in lijn van het volledige boek gewoonweg teleurstellend.

De audioversie is ingesproken door Esther Scheldwacht, die het boek op een zeikerige manier voorleest.