Genoten!

Met Winteruren heeft Filip bewezen dat je een oorlogsverhaal ook met humor kan vertellen.
Met zinnen als: “Als er één Afrikaan was die ik meed ik als de gonorroe, was het François Safari wel…” krijg je mij wel aan het lachen. Ik ben ervan overtuigd dat humor, mits juist geproportioneerd en op het juiste moment gebruikt, mag in een boek wat over de tweede wereldoorlog gaat.
Wat me opviel was de sfeer van het boek. Ik keek als het ware over de schouders van Richard mee en voelde zijn ontluikende liefde voor zijn Fientje. De vrouw die alles voor hem was maar die hij nooit kreeg. Hij ging uiteindelijk voor the next best thing, maar was Anna-Maria hem waard? Had ze recht op zijn hart en kon hij over haar vreselijke daden heen stappen? Daar zit wat mij betreft de enige manco in dit boek. Ik had graag willen weten waarom hij uiteindelijk toch voor Anna-Maria is gegaan, ondanks dat ze een moffenmeid was geweest. De schrijfwijze, de humor en het respect waarmee Filip de personages beschrijft maakt dat ik hier zonder morren overheen kan stappen. Dit boek is een terechte Indie winnaar.