Het verhaal van een survival.

De titel en de kaft van het boek spraken mij absoluut niet aan, maar dat is het leuke van meedoen aan een leesclub, je treed buiten je comfort zone, en dit pakte in dit geval goed uit.
De val van Annika S , heeft me ontroert, laten lachen, en het plot, tja die zag ik echt niet aankomen.
Deze ingrediënten maken dat ik het boek met veel plezier in een ruk heb uitgelezen.
Nergens werd de tekst hoogdravend of ingewikkeld terwijl Simons en van der zijl wel heel beeldend schrijven.
Een voorbeeld: ’Het was rustig, grijzig weer. Een aarzelende zon probeerde door te breken boven het Noord Hollandse land, dat door de dooi van zijn fotogenieke sneeuwlaagje was ontdaan en in deze tijd van het jaar vlakker en doodser oogde dan ooit.”
Zulke zinnen maken dat je daar bent, en het landschap ziet.
En de komische zin: “haar dijen oogden alsof ze er met gemak een wilde stier mee onder controle kon houden” amusant!
Wat kan ik vertellen over het verhaal, het begint heel rustig, de ellende van een vrouw die haar hele leven in duigen ziet vallen, een vrouw die de scherven van haar bestaan aan het bijeenrapen is.
Simons en van der zijl schrijven het zo dat je haar voelt, haar leegte haar wanhoop.
Toch wordt het verhaal nergens zwaar en donker, dit komt vooral ook door dat het boek vanuit meerdere personages geschreven wordt die allemaal raakvlakken hebben met elkaar.
De rechercheur Martin is zo zijn eigen dieptepunten aan het beleven, zijn politie instincten uitstekend maar niet feilloos.
Dat maakt hem een sympathiek karakter en ook zijn survival boeit, je wil als lezer graag meer weten over de politieman en zijn privé leven.
En dan de Hond, het lelijke monster werd mijn meest geliefde karakter in het boek.
Op ongeveer twee derde van het boek komt het verhaal dan in een soort versnelling en zijn er allerlei ontwikkelingen die spannend, geloofwaardig en vooral goed geschreven zijn.
Annika blijkt vele lagen te hebben, ze verrast me maar verveelde me nooit.
Toch kun je goed merken dat het boek nog niet af is, er zijn veel te veel losse eindjes die hopelijk in de volgende delen bij elkaar komen.