Het 300 bladzijdige boek dat naar verwachting veel beter kon

Ik was als erkend liefhebber van het absurde genre - en dus van Jonassons werk - natuurlijk verheugd te lezen dat de inmiddels 101-jarige man weer een groots avontuur zou beleven. Natuurlijk, behoed je voor onverwachte wendingen en volkomen onlogische gebeurtenissen, maar wie de boeken kent weet waar hij/zij aan begint. Dit hoort er nu eenmaal bij.

En toch. In het eerste boek over Allan Karlsson werkten wereldleiders nog aanstekelijk en was het maken van een bommetje geheid reden voor een gniffel. In het tweede deel, dat het vooral moet hebben van uiterst aanvaardbare rekwisieten als servetten, asperges en doodskisten,.blijkt het opvoeren van bekende politici helaas geen plausibel vervolg te bieden. Eigenlijk zijn de hoofdstukken waarin deze mensen niet meespelen nog de leukste: daar lijkt de glans van Jonassons stijl nog enigszins benaderd.

Het is echter moeilijk vast te stellen waarom het deze keer niet lukt de verhallijnen goed samen te brengen. En natuurlijk: het mag een beetje ongeloofwaardig in dit genre, maar toch. Het eerste boek toont terugkijkend aan waarom het zo goed was: nergens sloeg de balans door naar onsamenhangend of onprettig te lezen. Met dit tweede boek had ik regelmatig opstartproblemen, maakte ik geen zachte landing en verliep de reis oncomfortabel. Het boek klopte niet meer, het miste een punt, of een komma, of allebei. Op zich had het boek best drie sterren kunnen krijgen, ware het niet dat het eerste deel (en ook Gangster Anders en zijn vrienden) echt van een hogere kwaliteit zijn. Wie beter kan, moet beter leveren en dat kost Jonasson een ster.