Welkom bij het rauwe leven

Meestal zoeken schrijvers mooie metaforen om het leven inzichtelijk te maken. Rijneveld kiest ze vrijwel allemaal uit de natuur, maar dan niet van het allersmakelijkste soort. Het leven is nu eenmaal niet allemaal rozengeur en maneschijn, eerder stinkt het zaakje. Wees dus gewaarschuwd bij het lezen van dit boek: tere zieltjes worden maar al te snel met hun neus, maag en andere gevoelige ledematen op de feiten gedrukt.

Het leven valt de hoofdpersonen in het boek dan ook zwaar. Dit isa geen gezellig boek: ik heb geen enkele keer hoeven lachen. Een ding moet je de schrijver nageven: tot op de laatste bladzijde wordt de natuur in al zijn facetten beschreven. In dat opzicht is het boek een bloemlezing op het ruwe bestaan, waar ons weinig geluk ten deel valt. En het boek is een voortreffelijke verkenning van de geest die alle schuld op zich neemt bij gebrek aan verantwoordelijkheid van de anderen. Indrukwekkend is het boek dan ook zeker, maar voor de gemiddelde lezer, inclusief ikzelf, net een tikje te zwaar.

Met een betere balans was het aantal sterren echt hoger uitgekomen. Stilistisch is het boek ook even wennen: de zijpaden zijn soms even ingewikkeld als poëtisch. Er schuilt dus zeker schoonheid in dit boek, voor wie dat wil zien. Eenmaal gewend aan de stijl leest het boek goed weg. Maar onthoud wel: een duister boek wordt niet licht.