Acht kroniekjes

Als verhalenbundel zou dit boekje absoluut al geslaagd zijn. Acht korte inkijkjes in het leven van mensen die je overal zou kunnen tegenkomen. Mensen die op zich niet bijzonder zijn, maar wel mooi omschreven worden. Wat mij betreft is het deel over de opa en oma van Mattias al een juweeltje op zich.

Voor wie goed oplet weet de schrijver in kleine zinnetjes de grootste waarheden te verstoppen. Een boekje van deze lengte verleidt haast om het op een regenachtige middag vlot uit te lezen, maar waarschijnlijk ms je dan de essentie van het verhaal. Sommige zinnen verdienen het om even goed tot je door te laten dringen, en om daar eens rustig bij na te denken. Wat dat betreft is de dikte van het boek het bedrieglijkste aspect.

Pas gaandeweg ga je je realiseren dat deze mensen op de een of andere manier met elkaar verbonden zijn; elkaar kennen of met elkaar te maken hebben. Het boek raakt daarmee aan de vraag in hoeverre we nu nog verbonden zijn met elkaar in deze wereld. Meer dan we denken blijkbaar, ook al zijn we ons daar niet altijd van bewust. De wereld is uiteindelijk echt kleiner dan we denken, en dat merken we te weinig. En dan heb ik het nog niet over de vraag wat er nu eigenlijk met de hoofdpersoon zelf gebeurd is. Welnu, dat is wellicht slechts de aanleiding tot dit verhaal, maar zeker niet de essentie.